Vagabunda

Είμαι ακριβώς αυτά που γράφω.
Λέξεις κι ιδέες ανάκατες που
στριφογυρίζουν σαν χαμένες.
Αιωρούμαι και
περιπλανιέμαι.
Δεν έχω αρχή - μέση - και τέλος.
Ψάχνω να με βρω.
Χρόνια μου Πολλά!

Soy exactamente lo que escribo.
Palabras y conceptos mezclados que
dan vueltas y vueltas como si fuesen perdidos.
Estoy flotando y
vagando.
No tengo ni principio - ni medio - ni fin.
Me estoy buscando.
¡Felicidades, Xenia!

ξι.

Helios

[...] Να πω ή να μαντέψω δεν μπορώ, γιατί γνωρίζω μόνο μια στίβα σπασμένες εικόνες,
όπου χτυπάει ο ήλιος [...]

Παραφρασμένο (από εμένα) του Τ.Σ.Έλιοτ (1888-1965).
"Η έρημη χώρα".
Μετάφραση στα ελληνικά: Γιώργος Σεφέρης.

[...] No puedo ni decir ni adivinar, porque sólo conozco un montón de imágenes rotas,
donde late el sol [...]

T.S.Eliot (1888-1965), parafraseado.
"La tierra baldía".
Traducción en griego: Giorgos Seferis.
Traducción del griego en español: ξι.

Κυριακή πρωί

CAMDEN, 1892

El olor del café y de los periódicos.
El domingo y su tedio. La mañana
y en la entrevista página esa vana
publicación de versos alegóricos

de un colega feliz. El hombre viejo
está postrado y blanco en su decente
habitación de pobre. Ociosamente
mira su cara en el cansado espejo.

Piensa, ya sin asombro, que esa cara
es él. La distraída mano toca
la turbia barba y saqueada boca.

No está lejos el fin. Su voz declara:
Casi no soy, pero mis versos ritman
la vida y su esplendor. Yo fui Walt Whitman.


ΚΑΜΔΕΝ, 1892

Η μυρωδιά του καφέ και των εφημερίδων.
Κυριακή και η πλήξη της. Πρωί
και στην σελίδα που βλέπω φευγαλέα αυτή η μάταιη
δημοσίευση στίχων αλληγορικών

ενός ευτυχισμένου συναδέλφου. Ο γέρος άντρας
γονατισμένος και χλωμός στο ευπρεπές
φτωχό του δωμάτιο. Άσκοπα
κοιτάζει το πρόσωπό του στον κουρασμένο καθρέφτη.

Σκέφτεται, χωρίς καμιά έκπληξη, ότι αυτό το πρόσωπο
είναι αυτός. Το αφηρημένο του χέρι αγγίζει
τα ταραγμένα του γένια και το λεηλατημένο του στόμα.

Το τέλος δεν είναι μακριά. Η φωνή του μαρτυρά:
Σχεδόν δεν υπάρχω, αλλά οι στίχοι μου ρυθμός
της ζωής και της λαμπρότητάς της. Εγώ ήμουν ο Ουώλτ Ουίτμαν.

Μετάφραση: ξι.


Το κίνητρο ήταν η ...παρεξηγημένη Κυριακή. Μια μέρα της εβδομάδας που στον καθένα από εμάς "μιλάει" διαφορετικά μα πριν προλάβω να γράψω θυμήθηκα το τόσο ωραίο ποίημα του Jorge Luis Borges (1899-1986) που είχε γράψει για τον αμερικανό, επίσης, ποιητή Walt Whitman (1819-1892).
Όπως και να' χει, ταυτίζομαι τόσο με τον πρώτο στίχο του ποιήματος: μυρωδιά καφέ κι εφημερίδων, στο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι του σπιτιού. Κυριακή πρωί και συναισθήματα νοσταλγίας, γλυκά και τρυφερά, με μυρωδιές ακόμα και από το μεσημεριανό τραπέζι. Κυριακή πρωί των συζητήσεων, των αναγνώσεων, του ραδιοφώνου. Τις άλλες μέρες της εβδομάδας μπορεί και να μην θυμάσαι τί έκανες... θυμάσαι πάντα, όμως, τί έκανες μια Κυριακή πρωί...
Καλή σας Ημέρα και Καλή Εβδομάδα,
ξι.

Memorias - tesoro

Cierto día, una vez adultos, se nos ocurre reencontrarnos a nuestros amigos de juventud. Organizamos una reunión, generalmente en un café o en un restaurante, adonde todos acuden con su pareja, o solos. Nada mejor que sentarse a una mesa con buenos platos y buen vino (y aún mejor, con buenos viejos amigos), y recordar un poco los años en los que se forjó todo lo que somos hoy.
Revivimos los momentos del pasado. Nos acordamos de nuestra adolescencia y de nuestra juventud, de los amores y de las conversaciones infinitas que teníamos por las noches, por las mañanas, nuestros valores fundamentales; compartimos otra vez la inseguridad, y las difíciles y amargas horas que vivimos ciertas noches en vela y tantos días de lluvia, y soñamos de nuevo el futuro...
Después de algunos tragos de café (o de vino), sonreímos y nos damos cuenta de que todos hemos cambiado, pero todos somos prácticamente los mismos. Te estoy mirando a ti y, como si fueses un espejo, me veo a mí, y porque sé que no voy a verte otra vez (quizás nos veamos después de muchos años), guardo tu imagen dentro de mí. Tu imagen es mi yo, mi otro yo, y para mi es el oro de todo el mundo (de todo mi mundo).
y me cantas...
y te canto...

[ Ώρα μηδέν κι εσύ μονάχος τριγυρίζεις
πες μου τι βρίζεις σε ποιον ελπίζεις
στο ίδιο θέμα αγωνίζομαι κι εγώνα πολεμήσω ό,τι με πνίγει
και μου λέει πώς να ζήσω.

Ώρα μηδέν στην θυμωμένη πολιτεία
απόψε δεν μας σώζουνε τ' αστεία.
Ό,τι πιστέψαμε το άρπαξε η μπόρα
όλα τελειώνουν ή αρχίζουν και τώρα.

Τώρα στα μάτια σου ορμάνε παρελάσεις
πώς να περάσεις, να ονομάσεις
όλα τα πράγματα που χρόνια κουβαλάς.
Πώς να προφτάσεις, τι να προφτάσεις
πού να βρεις μέτρα φιλικά να κουβεντιάσεις.

Τώρα στα μάτια σου γυρνάνε παραστάσεις
τα παιδικά σου χρόνια και οι φάσεις
και φορτωμένος με χιλιάδες διαδόσεις
τα όνειρά σου πώς να ξεπληρώσεις.

Γίνεται θόρυβος μα τίποτα δεν μένει, είμαστε ξένοι.
Νύχτες πολύχρωμες κι εγώ να προσπαθώ
να πολεμήσω ό,τι με πνίγει
και μου λέει πώς να ζήσω.

Είναι ο θόρυβος που άλλαξε τον χρόνο
πιο πέρα απ' την χαρά και απ' τον πόνο.
Ό,τι πιστέψαμε το άρπαξε η μπόρα
όλα τελειώνουν ή αρχίζουν και τώρα.

(Στίχοι: Αντώνης Ανδρικάκης, Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος) ]

y crecemos... ξι.

στο δωμάτιο

μια φωνή κάνει αντίλαλο
κάθε νύχτα
όταν σβήνω το φως
αν και είμαι μόνη
δεν μιλάω σε κανέναν
νομίζω, είν' η φωνή μου
...

ξι.

en el cuarto

una voz que hace eco
cada noche
cuando apago la luz
aunque estoy sola
a nadie estoy hablando
creo que es mi voz
...

ξι.

Ευγενή Σοφή Πλανεύτρα Απουσία μου

Σε θαυμάζω γιατί δουλεύεις την τέχνη της απλότητας
της αβρότητας
της λιτότητας
Ευγενή Τεχνίτη.

Τις στιγμές αγκιστρώνεις στο τώρα τους
τις μνήμες στο πάντα τους
τις ελπίδες στο σύμπαν τους
Σοφέ Εσύ Τεχνίτη.

Όμως,
Με κλείνεις μέσα σ' αυτό που δεν μιλήθηκε
που δεν ειδώθηκε
που δεν ακούστηκε
Πλανευτή Τεχνίτη μου.

Ναι, σε λατρεύω: Δουλεύεις την τέχνη της έλλειψης κι ανυπαρξίας.
Απόντα Τεχνίτη...

ξι.