Ο τοίχος

[...] Και τώρα ρακένδυτη γυρνώ πάλι στους δρόμους, χωρίς πατρίδα.
Απ' τα ίδια τα δρομάκια που στον τοίχο τους έγραφα.
Με τη μολυβιά μου να είν' ακόμα κάπου εκεί,
σ' έναν τοίχο σπασμένο, ρυτιδιασμένο, μουδιασμένο απ' τον χρόνο,
πίσω από άλλες πατρίδες άλλων ανθρώπων.
Με τη μολυβιά μου να είν' ακόμα εκεί, να με κοιτάζει λυπημένη
που δεν μπορώ πια ούτε να την αγγίξω, ούτε να μ' αγγίξει.
Λυπημένη για την πατρίδα που άφησα πίσω.

La patria que he dejado atrás.
Un trazo de lápiz olvidado en el muro roto, arrugado, entumecido por el tiempo.
En el muro de las calles por las que pasaba los días y las noches de mi vida.

ξι.

Hay una estrella

31 seconds and we're gone from auto sequence start
10 seconds... 4... 3... 2... 1... Ignition and lift-off
There is a star, there is a star
There must be one
Whatever you wish it will be done
And if you believe, the star is always shining.
Cause all you want is a future of love and peace...

Pharao

Εύχομαι μια πολύ-πολύ καλή εβδομάδα σε όλους :-)
ξι.

Στο "γιατί"

Estaba pensando el otro día dónde se encuentra la Verdad.
...
La Verdad no se encuentra ni en el cómo, ni en el dónde, ni en el cuándo.
La Verdad se encuentra en el quién y en el porqué.
¿Quienes de nosotros sabemos realmente por qué? No sé.

Σκεφτόμουν τις προάλλες πού βρίσκεται η Αλήθεια.
...
Η Αλήθεια δε βρίσκεται ούτε στο πώς, ούτε στο πού, ούτε στο πότε.
Η Αλήθεια βρίσκεται στο ποιός και στο γιατί.
Ποιοί από εμάς ξέρουμε πραγματικά γιατί; Δεν ξέρω.

ξι.

We lost our shape

Tú piensas que es de la comida. No. Lamentablemente no.
Fue del amor; del amor y de la felicidad. Del amor y de la felicidad y de la plenitud. De la a-p-a-r-e-n-t-e plenitud. Eso fue entonces.
Y, además, es del amor. Del amor que se convirtió en esperanza y concesiones, en persistencia y concesiones, en paciencia y concesiones. Es este propio Amor -del entonces y del ahora- que se ha convertido en la soga a nuestros cuellos. Esto es ahora.
Después de tanto estirar... ya hemos perdido la forma...
ξι.

Καλό Πάσχα

a todos :-)
ξι.

one sentence, one feeling

Περιμένω να γίνει αυτό το "κλικ" στο μυαλό κάποιων ανθρώπων, να ανοίξουν τα μάτια τους, ν' απαγκιστρωθεί ο εγκέφαλός τους από τα συμπλέγματα και τις ανοησίες που κουβαλάει μέσα του εδώ και χιλιάδες χρόνια, ν' απελευθερωθούν επιτέλους από τα κάθε λογής δεσμά, ψέματα κι αυτά τα ψεύτικα, στενά και άλυτα δεσμά που δεν τους επιτρέπουν να δουν την Αλήθεια (την δική τους και των άλλων), που δεν τους επιτρέπουν να επικοινωνούν, να κατανοούν, να συναισθάνονται και που, αντίθετα, τους φανατίζουν ακόμη περισσότερο να εμμένουν στην πόλωση του μυαλού τους: μια πόλωση που κάνει τους ανθρώπους ψευδολόγους, υποκριτές, συμπλεγματικούς, συγκρουσιακούς, κυνικούς, ρατσιστές (υπάρχουν τόσα είδη απ' αυτούς τους τελευταίους) και που κάπως έτσι διαμορφώνουν τελικά τις κοινωνίες στις οποίες ζούμε.
Μου φαίνεται ότι θα περιμένω για πάντα...
Στην Ε. που μου τα είπε όλ' αυτά χτες μ' ένα της βλέμμα.
ξι.


Espero que suceda este "clic" en la mente de algunos hombres, que abran los ojos, que el cerebro se escabulla de los complejos y de las tonterías que trae consigo desde hace miles de años, que se libren -por fin- de las varias ataduras, mentiras y estas cadenas falsas, estrechas y atadas que no les permiten ver la Verdad (la Verdad de si mismos y de los otros), que no les dejan comunicarse, entender, sentirse y que -al contrario- les fanatiza aún más hacia la polarización de la mente: una polarización que hace los hombres ser falazos, hipócritas, acomplejados, conflictivos, cínicos, racistas (hay una gran variedad de estos últimos) y que algo así forman finalmente las sociedades en las que vivimos.
Me parece que esperaré para siempre...
A E., que me lo dijo todo eso ayer con una sola mirada suya.
ξι.

2009: Έτος Γιάννη Ρίτσου

Ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων.

Είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου.

Είναι το χαμόγελο της μάνας.

Μονάχα αυτό.

Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη.

Και τ' αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακιές σ' όλη τη γης.

Ένα όνομα μόνο γράφουν:

Ειρήνη -τίποτ' άλλο. Ειρήνη.

Γιάννης Ρίτσος.

Από ένα καδράκι που μου έχει φτιάξει εδώ και πολλά χρόνια η μητέρα μου...

Paz es las manos apretadas de los hombres.

Es el pan caliente sobre la mesa de cada casa.

Es la sonrisa de la madre.

La paz no es otra cosa.

Que solamente esto.

Y los arados que trazan surcos profundos en toda la tierra.

Solamente escriben un nombre:

Paz - nada más. Paz.

Yanis Ritsos.

De un cuadrito que mi madre construyó para mi desde hace muchos años...

Καλό μήνα,

ξι.

(Información sobre Yanis Ritsos se puede encontrar en: http://es.wikipedia.org/wiki/Yannis_Ritsos )