Το καλοκαιρι εψαξα να βρω λιγο καλυτερα ποιος ειναι αυτος ο Μοχά που ακουγα τοσα χρονια... Ψαχνοντας ψαχνοντας επεσα πανω σε αυτο το βιβλιο. Και τελικα κατεληξα οτι ναι, τελικα τον Μοχά τον ξεχωρισε η Μοιρα ακριβως οπως τοσα χρονια μού το τραγουδουσε το τραγουδι στα λιμανια &στις θαλασσες...
Ένα ομορφο βιβλιο που ταλαντευεται αναμεσα στο βαρυ και το ελαφρυ, αναμεσα στη γη και τον αερα. Και με τις 162 σελιδες του να κυλανε σαν νερο. Εκδοσεις Εξαντας και σε μεταφραση της Πεμης Ζουνη (! ναι, της γνωστης ηθοποιου, βουλευτη και ...ακτιβιστριας, οπως βλεπω απο το βιογραφικο της σημειωμα).
Σας τον παρουσιαζω.
[...]Από τότε που κατοικώ σε αυτό το βιβλίο, δεν ξέρω πια σε ποιόν θάνατο να δοθώ. Να έρθει από το βλέμμα σου ή απ' τους πόθους σου, να' ρθει απ' τον έρωτα που κάναμε ανάμεσα σε δυο σιωπές. Περιπλανιέμαι μέσα στον χωρισμό που εσύ θέλησες, κι αφήνομαι στην τελευταία τρέλα, αυτή που με ξεπερνάει, για να περιγελάσω τον ίδιο μου τον εαυτό, για να πονάω τους αιώνες που έρχονται. Το χέρι μου πάνω στα πόδια σου που μιλάνε για την θάλασσα. Το κεφάλι μου πάνω στην κοιλιά σου.
Τι μ' ενδιαφέρουν αυτοί που μ' ακολουθάνε με την γκρίνια τους. Η τρέλα μου τρύπησε τις βεβαιότητές τους, γύρισα τη χώρα με αγριότητα. Αλλά είναι αδύναμοι. Δεν αξίζουν το μίσος μου. Δεν τους σκέφτομαι πια. Έχω μπροστά μου όλους τους αιώνες να τους κοιτάω να έρχονται, με το μερίδιό τους στον ουρανό, με τις παγερές νύχτες τους, με τις νύχτες τους φορτωμένες μοναξιά, με τον παραμορφωμένο χρόνο, με τα κομματιασμένα όνειρα.
...
Με άλλη αγάπη θα σ' αγαπήσω τώρα.
Όχι. Δεν μπορώ να σκεπάσω τούτο το κορμί με λέξεις, δεν μπορώ να γεμίσω τη σιωπή με συλλαβές τρελές κι ασυνήθιστες. Ξαναγίνομαι νομαδικός, τυχοδιώκτης της ανάμνησής σου. Θ' αποθέσω ένα τραγούδι στις πτυχές της μοναξιάς: έχω τούτη την αιωνιότητα τώρα. Είναι 'δω, στη διάθεση του βλέμματος, ένα βλέμμα πίσω απ' τη νύχτα, εδώ, μέσ' στο βιβλίο, μεσ' στο τετράδιο. Βλέπεις τις λέξεις μου: πετάνε, ανάλαφρες, πάνε γι' άλλον ουρανό. Η απουσία είναι μια ρυτίδα της ανάμνησης. Είναι η γλύκα ενός χαδιού, μικρό ποίημα ξεχασμένο πάνω στο τραπέζι. Κι εγώ να επιμένω πεισματικά ν' αλλάξω σε χλευασμό τόσα σκοτάδια[...]
Μοχά ο τρελός, Μοχά ο σοφός
Ταχάρ Μπεν Ζελούν.
http://en.wikipedia.org/wiki/Tahar_Ben_Jelloun
http://www.taharbenjelloun.org/
ξ.
[...]Από τότε που κατοικώ σε αυτό το βιβλίο, δεν ξέρω πια σε ποιόν θάνατο να δοθώ. Να έρθει από το βλέμμα σου ή απ' τους πόθους σου, να' ρθει απ' τον έρωτα που κάναμε ανάμεσα σε δυο σιωπές. Περιπλανιέμαι μέσα στον χωρισμό που εσύ θέλησες, κι αφήνομαι στην τελευταία τρέλα, αυτή που με ξεπερνάει, για να περιγελάσω τον ίδιο μου τον εαυτό, για να πονάω τους αιώνες που έρχονται. Το χέρι μου πάνω στα πόδια σου που μιλάνε για την θάλασσα. Το κεφάλι μου πάνω στην κοιλιά σου.
Τι μ' ενδιαφέρουν αυτοί που μ' ακολουθάνε με την γκρίνια τους. Η τρέλα μου τρύπησε τις βεβαιότητές τους, γύρισα τη χώρα με αγριότητα. Αλλά είναι αδύναμοι. Δεν αξίζουν το μίσος μου. Δεν τους σκέφτομαι πια. Έχω μπροστά μου όλους τους αιώνες να τους κοιτάω να έρχονται, με το μερίδιό τους στον ουρανό, με τις παγερές νύχτες τους, με τις νύχτες τους φορτωμένες μοναξιά, με τον παραμορφωμένο χρόνο, με τα κομματιασμένα όνειρα.
...
Με άλλη αγάπη θα σ' αγαπήσω τώρα.
Όχι. Δεν μπορώ να σκεπάσω τούτο το κορμί με λέξεις, δεν μπορώ να γεμίσω τη σιωπή με συλλαβές τρελές κι ασυνήθιστες. Ξαναγίνομαι νομαδικός, τυχοδιώκτης της ανάμνησής σου. Θ' αποθέσω ένα τραγούδι στις πτυχές της μοναξιάς: έχω τούτη την αιωνιότητα τώρα. Είναι 'δω, στη διάθεση του βλέμματος, ένα βλέμμα πίσω απ' τη νύχτα, εδώ, μέσ' στο βιβλίο, μεσ' στο τετράδιο. Βλέπεις τις λέξεις μου: πετάνε, ανάλαφρες, πάνε γι' άλλον ουρανό. Η απουσία είναι μια ρυτίδα της ανάμνησης. Είναι η γλύκα ενός χαδιού, μικρό ποίημα ξεχασμένο πάνω στο τραπέζι. Κι εγώ να επιμένω πεισματικά ν' αλλάξω σε χλευασμό τόσα σκοτάδια[...]
Μοχά ο τρελός, Μοχά ο σοφός
Ταχάρ Μπεν Ζελούν.
http://en.wikipedia.org/wiki/Tahar_Ben_Jelloun
http://www.taharbenjelloun.org/
ξ.
