En mi barrio un poquito de alegría

Κάθε πρωί στη γωνία του σπιτιού μου ένα αγοράκι περιμένει με τη μαμά του το σχολικό να έρθει να το πάρει και να το πάει σχολείο.

Ξαφνικά, η άσχημη γειτονιά μου άρχισε να αποκτά λίγη χαρά.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Cada mañana en la esquina de mi casa un niño con su madre están esperando el bus escolar para recogerlo y llevarlo a la escuela.

De repente, mi barrio empieza a tener un poco de alegría.

ξι.

Ένα κλασικό φθινοπωρινό απόγευμα Κυριακής

"Κλασικό" με ποια έννοια;
Εδώ και με τη μουσική έννοια!

Αλλά ξέρεις κάτι, επειδή όλες τις Κυριακές τις έχω στο μυαλό μου λιγάκι ...κλασικές... ζεστές και οικογενειακές, γύρω από το στρογγυλό τραπέζι της τραπεζαρίας, μ' ένα ζεστό πιάτο φαί και πολλή αγάπη, με συγγενείς και οικογενειακούς φίλους των γονιών μου να πηγαινοέρχονται στο σπίτι όλη την Κυριακή (και όλο το Σάββατο), με γέλια, μουσικές και συζητήσεις, με ζεστό καφέ και τσάι (πιο βράδυ με κανένα ποτάκι)...
Ε λοιπόν για όλα αυτά, ξέρεις τι θέλω; Θα σου πω τι, που συμβαίνει να είναι και αυτό που μου έχει λείψει πάρα πολύ αυτή την εποχή...

Θέλω, λοιπόν, να πάρω -αυτή την Κυριακή- την καλή μου αδελφή και να πάω να ακούσω την αγαπημένη μου ξαδέλφη που θα παίζει πιάνο. 

.Σε καλώ, αν θες, να έλθεις κι εσύ.

(αυτό που με παραξενεύει & με γεμίζει ταυτόχρονα, είναι να γράφω για την κλασική Κυριακή και να νιώθω ότι την ζω πάλι χωρίς να πέρασε μια μέρα)

ξι.

Tampoco este año

Tampoco este año ha vuelto
la bandada de islas que solía
atracar en los esteros
y marismas de esta orilla.

Y otra vez pasará
desesperado Ulises
sin encontrar la suya. 

Ούτε και φέτος επέστρεψε εκείνο
το σύμπλεγμα νησιών που συνήθιζε 
ν' αράζει στις εκβολές
και στα έλη αυτής της όχθης.

Και ξανά θα περάσει  
απελπισμένος ο Οδυσσέας 
δίχως να έχει βρει το νησί του.

De la colección de poemas: El agua a veces de Francisco Segovia

ξι.

* δέχομαι προτάσεις αντικατάστασης για το "σύμπλεγμα" που μου 'χει γρατζουνίσει σαν μυτερή πατάτα τον λαιμό...

Aclaraciones

Después de bastante leer, y además después de haber leído muchos escritores contemporáneos que quieren/intentan angustiosamente pertenecer a algún movimiento literario, siento la necesidad de decirte en breve qué es el surrealismo, por lo menos cómo lo he entendido yo hasta ahora. 

De todas formas no voy, tampoco quiero, a extenderme mucho ni tampoco voy a decirte qué es el surrealismo convencional, es decir el surrealismo que hemos conocido a través de los textos de los protagonistas y de los fundadores del surrealismo, digamos clásico: André Bretón, Paul Éluard, Louis Aragón y otros, o a través de la poesía griega surrealista de Andreas Embirikos, Nikos Engonópulos, Nikólaos Calas.

Pues, en breve, quiero decirte que surrealismo es un realismo al revés, un realismo onírico que utiliza la fantasía para llenarse de imágenes y de juegos de palabras y el cual muy a menudo expresa angustia e inquietud. Y cuánto más utilizas los juegos de palabras y oscilas entre los niveles de conciencia (si lo consiques esto, aunque se puede conseguir y si quieres podemos discutir sobre dicho tema), más te acercas al surrealismo convencional. Pero, de todas formas lo que escribes debe tener sentido y expresar algo. El surrealismo tiene razón (lo que entiendas con esto).

El surrealismo, para ser más exacta "ambos surrealismos": el convencional y el ...de hoy, te está mirando con un poquito de sarcasmo e ironía y juega contigo de manera que tú ni te lo imaginas!

Si quieres, fíjate un poco en lo que te digo: lo que escribes no pertenece a ningún tipo de surrealismo a pesar de que tú quieras llamarlo así, porque lo que escribes ¿qué mierda sentido tiene, querido/a?

----------------------------------------------------------------------------------

Μετά από αρκετό διάβασμα, και μάλιστα πολλών σύγχρονων συγγραφέων που κάποιοι εξ αυτών αγωνιωδώς θέλουν/προσπαθούν να ανήκουν σε κάποιο λογοτεχνικό ρεύμα, νιώθω την ανάγκη να σου πω εν συντομία τι είναι υπερρεαλισμός, τουλάχιστον όπως τον έχω αποκομίσει εγώ ως τώρα. 

Παρόλ' αυτά δεν πρόκειται να σου πω τι είναι ορθόδοξος υπερρεαλισμός, δηλαδή ο υπερρεαλισμός τον οποίο έχουμε γνωρίσει μέσα από κείμενα των πρωταγωνιστών και ιδρυτών του υπερρεαλισμού: Αντρέ Μπρετόν, Πωλ Ελυάρ, Λουίς Αραγκόν και άλλους, ή μέσα από την ελληνική υπερρεαλιστική ποίηση των Ανδρέα Εμπειρίκου, Νίκου Εγγονόπουλου, Νικόλαου Κάλα. 

Εν συντομία, λοιπόν, θέλω να σου πω ότι υπερρεαλισμός είναι ένας ανάποδος ρεαλισμός, ένας ονειρικός ρεαλισμός που χρησιμοποιεί την φαντασία για να γεμίσει από εικόνες και παιγνιδόλογα και ο οποίος πολύ συχνά μπορεί να εκφράζει συναισθήματα αγωνίας και ανησυχίας. Και όσο περισσότερα παιγνιδόλογα χρησιμοποιείς και ταλαντώνεσαι ανάμεσα στα διάφορα επίπεδα συνειδητότητας (αν το καταφέρεις και όσο μπορεί να γίνει αυτό, το οποίο γίνεται και αν θες το συζητάμε και αυτό), τόσο περισσότερο πλησιάζεις τον ορθόδοξο υπερρεαλισμό. Εν πάση περιπτώσει, αυτό που γράφεις πρέπει να έχει νόημα και να εκφράζει κάτι. Ο υπερρεαλισμός έχει λογική και λόγο και κυρίως έχει σκοπό. 

Ο υπερρεαλισμός, και για να είμαι ακριβής και οι δύο αυτοί "τύποι" υπερρεαλισμού: ο ορθόδοξος και ο ...σημερινός, σε κοιτάζει με λίγο σαρκασμό και ειρωνεία και παίζει μαζί σου με τρόπο που ούτε καν φαντάζεσαι!

Αν θέλεις, λοιπόν, σκέψου λίγο την άποψη μου: αυτό που γράφεις δεν ανήκει σε καμιά μορφή υπερρεαλισμού αν και θα ήθελες να το ονομάζεις έτσι γιατί πολύ απλά αυτό που γράφεις, τι στο καλό νόημα βγάζει, αγαπητέ/ή;

ξι.
(ε να πω κι εγώ τη γνώμη μου, τόσα που έχουν δει τα μάτια μου!)

Θησαυρός

Διάβασε λίγο
γιατί δεν διαβάζεις συχνά πια τέτοιες ιστορίες.

Τα κείμενά του (όλων των μορφών και όλων των ειδών) είναι θησαυρός. Και ευτυχώς αυτός ο θησαυρός δεν είναι του Ξέρξη αλλά δικός μας, των Ελλήνων.
(ο οποίος έχε υπόψη σου ότι -αν και ίσως, μπορεί δηλαδή, &κατά πάσα πιθανότητα!, να το έχεις καταλάβει- δεν κληροδοτείται αλλά διεκδικείται κάθε μα κάθε λεπτό).

http://www.lifo.gr/guide/cultureblogs/bookblog/34513

ξι.

La importancia de los valores en la vida humana

En el post anterior me preguntaba, ¿dónde exactamente se encuentra la importancia que prestamos a las cosas?

Me explico un poco más. 

Cada cosa tiene su valor (me refiero a la ética y a la moral como parte del sistema filosófico y a esto me referiré a partir de ahora cuando habla del valor en el texto), esto significa que cada cosa tiene un significado, una importancia y viceversa: no hay cosa sin valor, de la misma manera que no hay persona sin cabeza. Pero ¡ojo!, la cabeza debe tener dentro la mente, una mente; una mente que piensa (igual a un valor que está bien valorado). La mente para la cabeza es el valor que damos a las cosas que nos rodean. Entonces, las personas las forman los valores y cuando los valores no existen, es cuando automáticamente no existen las personas. Y si no existen las personas, entonces no existe la sociedad, la comunidad. Bajo estas condiciones (o sea de dicha inexistencia) no puede existir ningún tipo de asociación, ni de ideas ni de personas y es entonces cuando empiezan a vivir alimañas y canallas, es entonces cuando domina el caos, y el Estado se convierte en una "jungla". 

En este momento, Grecia y dentro de esta crisis que vive (vivimos) y que principalmente es una crisis moral, y tal cual empezó la destrucción social, está sufriendo a primera vista una crisis, como las otras de los otros países, ¿no es así?. Sí, esto es muy cierto: es una crisis económica y moral, moral y económica, pero debemos ver un poco más allá y preguntarnos ¿por qué en los otros países que también viven una crisis económica, no hay fenómeno neonazis? En este punto está claro que me refiero al párrafo anterior. Está claro que yo personalmente busco y encuentro la respuesta y la solución en lo susodicho.

Utilizando todo aquello que este gran poeta surrealista Nanos Valaoritis me ha enseñado a través de nuestras conversaciones (tengo el gran honor de decir que es un amigo personal) y a través de las lecturas de sus libros, utilizando además un poco la poesía y la pura fantasía, busco y encuentro la respuesta: ¡que diseñemos cabezas nuevamente! ¡Y que pongamos dentro unas mentes! Mentes que piensan, mentes con antenas, mentes modestas y morales, que entienden, que valoran y que puedan superar a nosotros, los seres humanos. 

Cabezas con cerebros.

Algo cambiará, ¿no?

ξι.