ΝΙΚΗΤΑΣ (σελίδα 36)
ΤΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ - ΚΟΥΚΑΚΙ αρίφνητα πλαιό. Το ίδιο και το τρόλεϊ. Για χρόνια τώρα πήγαινες – παλιός κι εσύ- με βλέφαρα κλεισμένα. Κάποτε ονειρευόσουν. Προλάβαινες να ανακυκλώσεις τη ζωή σου μέχρι να κατεβείς στη στάση. Κι όλα αυτά μέχρι σήμερα, που ούτε στις ενδιάμεσες στάσεις θέλησες να κατεβείς, ούτε στο τέρμα. Τι έγινε, Νικήτα, και δεν σηκώνεσαι και ούτε στον οδηγό μιλάς, παρά κοιμάσαι; Για πόσο μακριά ετοιμάστηκες να πας κι έπεισες τον εαυτό σου να πάρει αυτόν τον ακατανόητο μακρόσυρτο ύπνο;
EL ITINERARIO PLAZA DE AMERIKIS - KOUKAKI infinitamente viejo. Al igual que el tranvía. Por años estabas yendo –viejo tú también- con los párpados cerrados. Una vez soñabas. Llegabas a reciclar tu vida hasta que bajarte en la próxima parada. Y todo esto hasta hoy, que ni en las paradas has querido bajar ni en la terminal. ¿Qué ha pasado, Nikitas, y no te levantas ni para hablar al conductor y sólo estás durmiendo? ¿Cuánta distancia estás dispuesto a recorrer y te has autoconvencido para que duermas este sueño incomprensible y largo?
---------------------------------------------------------------------------------
ΤΟ ΣΚΟΥΛΗΚΙ (σελίδα 44)
ΩΡΕΣ ΑΝΕΒΑΙΝΕ ΣΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟ ΣΚΟΥΛΗΚΙ. Φτάνοντας στην κορυφή, πάτησε δυνατά στο ακρόφυλλο και με τεταμένο το μισό κορμί του πάλεψε με το ασύλληπτο κενό. Αυτή η λιγοστή χρονοτριβή τού δίδαξε για το πώς νικιέται το αδιέξοδο. Και, ιδού, έκανε αμέσως κάθετη μεταβολή και, πλέον, με σιγουριά σοφού, επιχείρησε την κάθοδο.
EL GUSANO
POR HORAS SUBÍA AL ÁRBOL EL GUSANO. Al llegar a la cima, pisó con fuerza en el borde de la hoja y con la mitad de su cuerpo estirado luchó contra el vacío inconcebible. Esta escasa demora le enseñó cómo se vence el estancamiento. Y, he aquí, hizo enseguida un giro vertical, y ya, con la confianza de un sabio, intentó descender.
---------------------------------------------------------------------------------
ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ (σελίδα 51)
Το λευκό λιμνάζει μέσα στην καρδιά του Δεκέμβρη
Το φεγγάρι πότε κηροπήγιο και πότε ρόπτρο τ’ ουρανού
Δίνει αφορμές για μυστικές αναχωρήσεις
Όμως δεν πρόκειται να φύγω
Σαν δέντρο στυλοβάτης μένω
Της ήσυχης και ακύμαντης πεδιάδας
Γιατί εσύ λείπεις και το λευκό χλομιάζει
Και το φεγγάρι γίνεται απαγορευμένη πύλη
Ενός αθέατου και απροσπέλαστου κόσμου
Όχι, λοιπόν, ποτέ, δεν πρόκειται να φύγω
Αν δεν πιστεύεις ότι και οι μαύροι γρανίτες κλαίνε –έλα,
Έλα κοντά μου και αφουγκράσου με ξανά αυτή τη νύχτα
Αν δεν πιστεύεις ότι τα δέντρα κρατούν ψίχουλα φύλλων
Ως ελάχιστη παρηγοριά στην ακρότατη κορυφή τους –έλα,
Έλα κοντά μου διατρυπώντας τις ισχνές αυτές φυλλωσιές
Αν δεν πιστεύεις ότι εσύ είσαι το Άλφα της απουσίας –έλα,
Έλα κοντά μου ως κορυφαία του χορού όλων των απόντων
Αλλιώς ο Δεκέμβρης μέσα στο χαώδες των λευκών ιματίων του
Θα παραμείνει για πάντα ένας καταποντισμένος κόσμος.
DICIEMBRE
El blanco se estanca dentro del corazón de diciembre
La luna es una vez candelero y la otra aldaba del cielo
Da lugar a partidas secretas
Pero no voy a irme
Me quedo como árbol – pilar
De la llanura tranquila y quieta
Porque tú estás ausente y el blanco se pone lívido
Y la luna se hace puerta prohibida
De un mundo invisible e inalcanzable
Pues, no, nunca me voy
Si no crees que los granitos negros lloran –acércate
Acércate a mí y escúchame de nuevo esta noche
Si no crees que los árboles guardan migas de hojas
En su extrema cima como mínimo consuelo –acércate
Acércate a mí perforando estos follajes austeros
Si no crees que tú eres la Alfa de la ausencia –acércate
Acércate a mí como primera bailarina de todos los ausentes
De lo contrario diciembre se quedará para siempre
Un mundo sepultado en lo caótico de sus ropas blancas.
---------------------------------------------------------------------------------
Traducción: ξι.
y con algunas sugerencias del traductor: Mario Domínguez Parra.
Del libro: El árbol que tejía la lluvia y cantaba, Ediciones ROES, edición primera: Atenas, marzo de 2010, 88 páginas.
