Με όλες αυτές τις δηλώσεις που αιωρούνται πάνω απ' τα κεφάλια μας... και εκ των υστέρων, μετά από χρόνια, όταν κανείς πια δεν θα μπορεί να το επιβεβαιώσει ή να το απορρίψει, να το επαληθεύσει ή να το αμφισβητήσει, θα πω κι εγώ πόσο πολύ χάρηκα που υπήρξαμε φίλοι και πόσο πολύ πίστεψες σε μένα.
Θ' αφήσω εντέχνως υπονοούμενα για διαδοχές και κληρονομιές, θα καταλήξω να λέω ότι χάρη σε σένα Υπήρξα και με βαρύγδουπο ύφος και με επιτήδευση μεγάλη, καλά κρυμμένα πίσω από μια ήρεμη -τάχα μου- νοσταλγία, θα πω ότι εσύ μ' έμαθες να Υπάρχω. Θα ακυρώσω έτσι όλο μου το έργο -και τη μοναδικότητά του, καλή ή κακή- με μιας στιγμής ματαιόδοξη στάση.
Αυτά.
ξι.
υγ: τα ύψιλον της ύπαρξης όλα κεφαλαία
