Γιορτάζουμε τα 400 χρόνια από τον θάνατο του Μιγκέλ ντε Θερβάντες (αν και πάντα πίστευα ότι τα γενέθλια πρέπει να γιορτάζουμε και όχι τους θανάτους) κι εδώ ένα ποίημα που έγραψα για τον Δον Κιχώτη και με το οποίο συμμετείχα σε σχετικό διαγωνισμό (χωρίς τύχη, δυστυχώς).
Καθώς όρος του διαγωνισμού ήταν η δημιουργία ενός λιλλιπούτειου λογοτεχνικού είδους μέχρι 150 λέξεις (ανώτατο όριο, του τίτλου, που ήταν υποχρεωτικός, συμπεριλαμβανομένου) που να έλκει την έμπνευση από κάποιο κεφάλαιο, περιστατικό, ή ιδέα των δύο τόμων του εν λόγω βιβλίου, να σημειώσω εδώ ότι το πεζοποίημα που έγραψα το εμπνεύστηκα από τον πρώτο τόμο του Δον Κιχώτη (εκδόσεις Πατάκη, 7η έκδοση, Σεπτέμβριος 2014) και συγκεκριμένα από το κεφάλαιο 11 του δεύτερου βιβλίου ("Το περιστατικό που είχε ο Δον Κιχώτης στους γιδοβοσκούς", σελίδες 118-126).
Όπως και η ίδια αναφορά του Θερβάντες (μέσα από τις σκέψεις του Δον Κιχώτη) στην χρυσή (ενν. παλιά) εποχή όπου όλα ήταν πιο καλά, πιο αγνά, πιο δίκαια και πιο ηθικά, έτσι και τα δικά μου μάτια μπόρεσαν να δουν το ίδιο πράγμα και να φτιάξουν αυτό το πεζοποίημα που ακουμπάει τόσο στο συγκεκριμένο κεφάλαιο του Δον Κιχώτη όσο και στο Έργα και Ημέραι του Ησιόδου, όπως εξάλλου νομίζω ότι έκανε και ο ίδιος ο Θερβάντες όταν έβαλε τον Δον Κιχώτη να αναπολήσει και να νοσταλγήσει τις παλιές, καλές...χρυσές...εποχές (κάποιος λόγος υπάρχει που λέγονται "χρυσές", έτσι δεν είναι; ). Τότε δηλαδή που οι θεοί έπλασαν ανθρώπους, ημίθεους και ήρωες από το ίδιο υλικό υπονοώντας ότι ο άνθρωπος έχει την επιλογή να γίνει καλός ή κακός.
Σημείωση: Ο Ησίοδος αναφέρει στο έργο του ότι δημιουργήθηκε πρώτα η χρυσή γενιά, που ήταν η τελειότερη και ευτύχησε. Όταν αυτή έφυγε από τη γη, οι θεοί έπλασαν την αργυρή, που ήταν πολύ υποδεέστερη της χρυσής. Όταν πέρασε κι αυτής ο χρόνος, έπλασαν την τρίτη γενιά, από χαλκό, που ήταν ακόμα χειρότερη. Οπότε την επόμενη γενιά οι θεοί φρόντισαν να την φτιάξουν καλύτερη και έτσι η τέταρτη φυλή η γενεά των ανθρώπων ήταν αγαθοί άνθρωποι και ήρωες, που έγιναν ημίθεοι. Είναι αυτοί που πολέμησαν στον Τρωικό πόλεμο για την ωραία Ελένη. Τέλος, οι Θεοί έπλασαν την πέμπτη φυλή η γενιά όπου ο Ησίοδος αφήνει να εννοηθεί ότι είναι η τωρινή και την οποία περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα καθώς είναι η γενιά στην οποία χάνεται ο σεβασμός για το γονιό, δεν επαινείται ο αγαθός αλλά ανταμείβεται ο ισχυρός, η Νέμεση και η Αιδώς αποχωρούν πλέον από τη συντροφιά των ανθρώπων και αναζητούν καταφύγιο κοντά στους θεούς, αφήνοντας τους αδύναμους ανθρώπους στη μοίρα τους, ανυπεράσπιστους απέναντι στην ισχυρή εξουσία ή το άδικο).
ΣΤΟ ΚΈΝΤΡΟ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ
Στο κέντρο του μυαλού
-εκεί κατά τα μεσάνυχτα
σ’ αργυρούς ουρανούς
και χάλκινες ώρες-
η χρυσή μου ιδέα τρέμει μην γίνει σιδερένια
Μην φοβάσαι
και μην ξεχνάς να θυμάσαι ότι
η χρυσή σου ιδέα είναι μεγάλη
και σαν μεγάλη
στέκεται και ορθώνεται
σταθερή και άξια
μπροστά
σε κάθε χρώμα κι υλικό
Εκεί
Στο κέντρο του μυαλού
-κατά τα μεσάνυχτα
σ’ αργυρούς ουρανούς
και χάλκινες ώρες-
η σκέψη ρίχνει άγκυρα
στον βυθό της ηθικής
οι ουρανοί γεμίζουν ώρες
κι οι ώρες με ελπίδα
το κακό γίνεται καλό
το άδικο δίκαιο
το ψέμα αλήθεια
η μοχθηρία αγαθοσύνη
και μια φωνή ακούγεται εντός σου:
τραγουδάτε μου και αφήστε με
αφήστε να ονειρεύομαι
να τρώω βελανίδια
-ως άλλος Δον Κιχώτης-
Ω, των εποχών χρυσές Γενεές.
