Thursday, April 30, 2009

Ο τοίχος

[...] Και τώρα ρακένδυτη γυρνώ πάλι στους δρόμους, χωρίς πατρίδα.
Απ' τα ίδια τα δρομάκια που στον τοίχο τους έγραφα.
Με τη μολυβιά μου να είν' ακόμα κάπου εκεί,
σ' έναν τοίχο σπασμένο, ρυτιδιασμένο, μουδιασμένο απ' τον χρόνο,
πίσω από άλλες πατρίδες άλλων ανθρώπων.
Με τη μολυβιά μου να είν' ακόμα εκεί, να με κοιτάζει λυπημένη
που δεν μπορώ πια ούτε να την αγγίξω, ούτε να μ' αγγίξει.
Λυπημένη για την πατρίδα που άφησα πίσω.

La patria que he dejado atrás.
Un trazo de lápiz olvidado en el muro roto, arrugado, entumecido por el tiempo.
En el muro de las calles por las que pasaba los días y las noches de mi vida.

ξι.

2 comments:

dodo said...

Είναι καλό αυτό- μ' αρέσει και ως εικόνα.

ξι said...

@ dodo:
Σ' ευχαριστώ πολύ...
Ξ.