Φαίδρος

Ειμαι ψοοοοφια και που να βρω λιγο χρονο για μενα (καποτε εβρισκα :S)

Παρ'ολ'αυτα, και μεσα στα τρενα και τα μετρο ή οταν δεν κοιμαμαι και μπορω να συγκεντρωθω, διαβαζω κανενα βιβλιο. Γενικοτερα ομως, ειναι σημαντικο να μην με αποσυντονιζουν οι "κοσμοι" των τριγυρω, οχι των οποιωνδηποτε τριγυρω: γι'αυτους σκοτιστηκα. Οταν λεω "τριγυρω" εννοω ΤΩΝ τριγυρω και δικων μου ανθρωπων που τελικα, βεβαια, νομιζω οτι την εχω χασει την μπαλα και μ'αυτους [και δυστυχως (δεν ξερω για ποιον) εχω κουραστει πια να προσπαθω να ξαναβρισκω αυτη την ρημαδιασμενη κ@@@ΜΠΑΛΑ! αγκκκκ].

Anyway, και συνεχιζοντας, επειδη πολυ καιρο αφησα το μπλογκ (και εμενα), θα σας πω οτι πριν καμποσο καιρο διαβασα τον Φαιδρο του Πλατωνα. Στον Φαιδρο ο Πλατωνας φιλοσοφει πανω στον ερωτα και τον λογο. (Πολυ ενθουσιωδης νεος, παντως, ο Φαιδρος! Ενθουσιαζεται με τα παντα πανευκολα! Τς τς τς δεν θα'πρεπε τοσο ευκολα, νεαρε μου). Λοιπον, απο εκει μεσα ξεχωρισα αρκετα πραγματα, αλλα θα μοιραστω εδω αυτο που μου εκανε πολυ ωραια εντυπωση, δεν εχει να κανει καθολου με λογο αμιγως φιλοσοφικο, αλλα αντιθετα ειναι μια απλη προσευχη στους θεους (στον θεο Πανα συγκεκριμενα) στο τελος της συζητησης του Σωκρατη με τον Φαιδρο.

Παραθετω:

"[...]

ΦΑΙ. Θα γινουν αυτα. Αλλα ας παμε, γιατι και ο καυσωνας δεν ειναι πια τοσο αποπνικτικος.

ΣΩ. Μα δεν πρεπει, πριν να αποχωρησουμε, να προσευχηθουμε στους εδω θεους;

ΦΑΙ. Βεβαια.

ΣΩ. Αγαπημενε μου Πανα και εσεις οι αλλοι θεοι τουτου εδω του τοπου, κανετε να γινω μεσα μου ομορφος, και τα εξωτερικα μου αποκτηματα να ειναι αγαπημενα, μεσα σε μια αρμονια, με τα εσωτερικα. Να θεωρω οτι πλουσιος ειναι ο σοφος. Κι η ποσοτητα του πλουτου που θα εχω, να ειναι τοση που να μην μπορει να την φερει μαζι του και να πορευεται με αυτην αλλος, παρα μονο ο συνετος ανθρωπος. Φαιδρε, χρειαζεται να παρακαλεσουμε για κατι αλλο; Γιατι σε ο,τι με αφορα, προσευχηθηκα μετρημενα.

ΦΑΙ. Προσευχησου και για μενα τα ιδια, γιατι τα πραγματα μεταξυ των φιλων ειναι κοινα.

ΣΩ. Ας πηγαινουμε".

Λιγο τεμπελακος ο Φαιδρος. Αλλα δεν ειναι αυτο που σκεφτηκα πρωτα. Πρωτα σκεφτηκα ποσοι απο μας προσευχομαστε, οχι με τον αυστηρο ορο της προσευχης, αλλα με την εννοια της ευχης και επιθυμιας. Επειτα σκεφτηκα τι προσευχομαστε αραγε, οσοι προσευχομαστε... Και μετα, σκεφτηκα κατι πολυ πιο αποκαρδιωτικο: απο αυτους που "προσευχομαστε" αλλα και απο αυτους που δεν "προσευχομαστε", ποσοι πραγματικα καταλαβαινουμε αυτες τις δυο τρεις γραμμες πιο πανω. Πολυ μετα, στο τελος τελος, σκεφτηκα οτι ο Φαιδρος ειναι επιπολαιος και πολυ τεμπελης. Δηλαδη αυτος δεν μπορει να προσευχηθει κατι για το τομαρι του; Τεμπελχανας! Δεν θα γινομασταν ποτε φιλοι :P Δεν εδωσα ομως και πολυ σημασια στον Φαιδρο, δεν εδωσα καλα καλα σημασια ουτε στα ερωτηματα που γεννηθηκαν απο την αναγνωση. Σημασια εδωσα (για να επιβεβαιωσω & να στηριξω και εγω με την σειρα μου το αλαζονικο ατομιστικο "συστημα" που ζουμε) στον λυτρωτικο & επαναπροσδιοριστικο (αδοκιμος ο ορος) χαρακτηρα αυτων των αραδων.

Καληνυχτα.

ξ.