Saturday, October 11, 2014

LageR

Περαστικός εγώ – θαμώνας εκείνη. Την έβλεπα κάθε μέρα τα τελευταία χρόνια –από τότε που χώρισαν οι δρόμοι μας- στο ίδιο καφέ που συχνάζαμε κάποτε. Τίποτα δεν είχε αλλάξει πάνω της… Τα ίδια μπλε νουάρ μάτια, τα ίδια εβένινα μαλλιά, το ίδιο αλαβάστρινο δέρμα, ίδιες κινήσεις τα χέρια. Μόνο που να… οι συνομιλητές της πάντα διαφορετικοί και άλλοι ήταν. Γερασμένοι πια όλοι σ’ αυτό το άχρονο καφέ κι εκείνη ολοφώτεινη -και μόνη- σαν υπέρλαμπρο άστρο. Τι κατάρα…


ξι.

No comments: