Monday, December 8, 2014

Καιομένη

Καθίσαμε κι έσβησαν τα φώτα
βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά στην θάλασσα κι η Σίγκνα
άρχισε να μιλά και ν' αφηγείται μια ιστορία αγάπης που τέλειωσε άδικα κι αναπάντεχα
τη δική της ιστορία αγάπης
της αγάπης που τους ένωσε
της αγάπης που ακροβάτησε μια νύχτα στην επιφάνεια της θάλασσας και τελικά βούλιαξε και πνίγηκε
της αγάπης τους

μιλάει πότε χαμηλόφωνα πότε δυνατά
να υπερκαλύψει τη βοή της άγριας θάλασσας
με λέξεις μικρές και στακάτα
με επαναλήψεις και παύσεις
μικρές και μεγάλες
που σε αφήνουν να νιώσεις την απόγνωση την τρυφερότητα την αγάπη

και κάπου κλαίει
κι αλλού μαζεύεται

και γύρω της απλώνονται τα συναισθήματα
και ξεδιπλώνονται οι αναμνήσεις της

σ' ένα μινιμαλιστικό σκηνικό
και σε 50 λεπτά ...

~να πάτε~~
(με ελαφριά καρδιά για να το απολαύσετε νηφαλιότερα)

2 comments:

kat. said...

αχ αυτή η θάλασσα…
τις μεγαλύτερες συγκινήσεις προσφέρει!

ξι said...

& αν δεις την παράσταση, δεν υπάρχει θάλασσα κι όμως ΥΠΑΡΧΕΙ!

Καλημέρα kat,
ξι.