Memorias - tesoro

Cierto día, una vez adultos, se nos ocurre reencontrarnos a nuestros amigos de juventud. Organizamos una reunión, generalmente en un café o en un restaurante, adonde todos acuden con su pareja, o solos. Nada mejor que sentarse a una mesa con buenos platos y buen vino (y aún mejor, con buenos viejos amigos), y recordar un poco los años en los que se forjó todo lo que somos hoy.
Revivimos los momentos del pasado. Nos acordamos de nuestra adolescencia y de nuestra juventud, de los amores y de las conversaciones infinitas que teníamos por las noches, por las mañanas, nuestros valores fundamentales; compartimos otra vez la inseguridad, y las difíciles y amargas horas que vivimos ciertas noches en vela y tantos días de lluvia, y soñamos de nuevo el futuro...
Después de algunos tragos de café (o de vino), sonreímos y nos damos cuenta de que todos hemos cambiado, pero todos somos prácticamente los mismos. Te estoy mirando a ti y, como si fueses un espejo, me veo a mí, y porque sé que no voy a verte otra vez (quizás nos veamos después de muchos años), guardo tu imagen dentro de mí. Tu imagen es mi yo, mi otro yo, y para mi es el oro de todo el mundo (de todo mi mundo).
y me cantas...
y te canto...

[ Ώρα μηδέν κι εσύ μονάχος τριγυρίζεις
πες μου τι βρίζεις σε ποιον ελπίζεις
στο ίδιο θέμα αγωνίζομαι κι εγώνα πολεμήσω ό,τι με πνίγει
και μου λέει πώς να ζήσω.

Ώρα μηδέν στην θυμωμένη πολιτεία
απόψε δεν μας σώζουνε τ' αστεία.
Ό,τι πιστέψαμε το άρπαξε η μπόρα
όλα τελειώνουν ή αρχίζουν και τώρα.

Τώρα στα μάτια σου ορμάνε παρελάσεις
πώς να περάσεις, να ονομάσεις
όλα τα πράγματα που χρόνια κουβαλάς.
Πώς να προφτάσεις, τι να προφτάσεις
πού να βρεις μέτρα φιλικά να κουβεντιάσεις.

Τώρα στα μάτια σου γυρνάνε παραστάσεις
τα παιδικά σου χρόνια και οι φάσεις
και φορτωμένος με χιλιάδες διαδόσεις
τα όνειρά σου πώς να ξεπληρώσεις.

Γίνεται θόρυβος μα τίποτα δεν μένει, είμαστε ξένοι.
Νύχτες πολύχρωμες κι εγώ να προσπαθώ
να πολεμήσω ό,τι με πνίγει
και μου λέει πώς να ζήσω.

Είναι ο θόρυβος που άλλαξε τον χρόνο
πιο πέρα απ' την χαρά και απ' τον πόνο.
Ό,τι πιστέψαμε το άρπαξε η μπόρα
όλα τελειώνουν ή αρχίζουν και τώρα.

(Στίχοι: Αντώνης Ανδρικάκης, Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος) ]

y crecemos... ξι.