@ Άστρια, @ fractal: Ναι, πράγματι. Αν όμως η προτασούλα είχε ως εξής: Έκαψα όλα τα σπίρτα που είχα φυλάξει για την αγάπη ΣΟΥ, εκεί θα γίνονταν λίγο πιο δύσκολα τα πράγματα.
Από/για κάθε άνθρωπο είναι σαν να υπάρχει ένα κουτάκι σπίρτα. Κάποια στιγμή σώνονται (και μαζί οοοοό,τι μπορεί να περιλαμβάνει αυτό το κουτάκι). Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι τα πράγματα.
Ο απολογισμός είναι που δείχνει την εικόνα του καθένα μας. Πόσα τέτοια άδεια κουτάκια μαζεύει ο καθένας μας. Αλλά μήπως και εμείς έχουμε συντελέσει, στο διάβα του χρόνου, ώστε να προσθέσουμε στις συλλογές άλλω, από ένα τέτοιο;
@ giant: Συμφωνώ. Και στην τελευταία σου ερώτηση, απαντάω σίγουρα καταφατικά, δούναι και λαβείν είναι όλα. Δυστυχώς. Και, εντάξει, δεν είναι απαραίτητο πάντα ότι τα κουτάκια θα αδειάζουν. Δεν το πιστεύω αυτό σε καμία περίπτωση.
@ dodo: Κι ένα κουτάκι σπίρτα για κάθε μας ανησυχία & κάθε μας προσπάθεια. Μέχρι να εξαντληθούν οι δυνάμεις μας. (Ένα κλικ πριν την εξάντληση, βασικά).
Όταν πρόκειται για αγάπη δεν πρέπει να υποτιμούμε καμία ιδιότητα. Το καμένο σπίρτο μπορεί να γίνει και κάρβουνο. Και το κάρβουνο ανάβει ακόμα πιο εύκολα.
Μετά έρχεται η στάχτη. Εκεί δυσκολεύουν λίγο τα πράγματα αλλά είπαμε: μιλάμε για αγάπη. Αναγκαστικά η υπόθεση μας παραπέμπει στο μύθο του Φοίνικα.
Πάντα υπάρχει χώρος για αγάπη. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, όταν τα άναβε για να ζεσταθεί αφού δεν μπορούσε να τα πουλήσει, στη λάμψη από το τελευταίο της σπίρτο λίγο πριν πεθάνει, είδε το πιο αγαπημένο της πρόσωπο· τη γιαγιά της.
@ aggelos: Hello:) Τα λες πολύ όμορφα. Όμως όλα αυτά για να λειτουργούν πρέπει να είναι αμοιβαία! Πόσα σπιρτόκουτα να διαθέσει όμως κανείς, όταν ο άλλος διαθέτει μόνο ένα σπίρτο; Το θέμα -και το σημαντικότερο όλων- δεν είναι να είναι κανείς διαθέσιμος αλλά διατεθειμένος. Για οποιαδήποτε μορφή σχέσης ούτως ώστε αυτή να λειτουργήσει.
@ aggelos: Ωχ! Μας πιάσανε! :P Ε ναι μωρέ, θα ήταν πολύ απόλυτο και απαισιόδοξο να το έλεγα για την αγάπη γενικά. Μάλλον τότε θα είχα πεθάνει. Γιατί η αγάπη είναι ζωή, κι η ζωή -αγάπη! (Σόρυ για το μπέρδεμα!)
ξ.
υγ: Μα πώς κάνετε τα bold και italics στα σχόλια;;; Μόνο στην ανάρτηση post μπορώ, στα comments δεν εμφανίζει τέτοιες επιλογές...
14 comments:
"Έκαψα όλα τα σπίρτα που είχα φυλάξει για την αγάπη."
Πολύ όμορφο...όμως ίσως υπάρχει κάποιο ακόμα κρυμένο που δεν μετρήσαμε:)))
Καλή μέρα και πάντα μπροστά another (beautiful) day!!!!
ΣΥμφωνώ απόλυτα με την Άστρια...
Ψάξε καλά. Ψάξε παντού. Ψάξε σε βάθος.
Κιαν δεν βρείς, φιάξε μόνη σου.
Ένα μικρό ξυλάκη, και λίγη φλόγα καρδιάς..
Αποκλείεται. Εχεις πολύ ζεστή καρδιά.
(θα σε δούμε στο bios?)
Α.
got any love change?
we left you a match
and all will be arranged
but where s the catch?
@ Άστρια, @ fractal:
Ναι, πράγματι.
Αν όμως η προτασούλα είχε ως εξής: Έκαψα όλα τα σπίρτα που είχα φυλάξει για την αγάπη ΣΟΥ, εκεί θα γίνονταν λίγο πιο δύσκολα τα πράγματα.
Από/για κάθε άνθρωπο είναι σαν να υπάρχει ένα κουτάκι σπίρτα. Κάποια στιγμή σώνονται (και μαζί οοοοό,τι μπορεί να περιλαμβάνει αυτό το κουτάκι). Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι τα πράγματα.
Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια:)
ξ.
@ Α:
Σ' ευχαριστώ πολύ για αυτό που είπες περί καρδιάς .:).
(Όμως, συγγνώμη μα δεν κατάλαβα ποιός είσαι).
ξ.
@ Darkling:
love catch
match changed
& all will be arranged
:)
Many thanks for your comment, D.
ξ.
Ο απολογισμός είναι που δείχνει την εικόνα του καθένα μας.
Πόσα τέτοια άδεια κουτάκια μαζεύει ο καθένας μας.
Αλλά μήπως και εμείς έχουμε συντελέσει, στο διάβα του χρόνου, ώστε να προσθέσουμε στις συλλογές άλλω, από ένα τέτοιο;
Μ' αρέσει η ιδέα: ένα κουτάκι σπίρτα γιά κάθε ανθρώπινη σχέση- κάποτε, καίγεται και το τελευταίο...
@ giant:
Συμφωνώ. Και στην τελευταία σου ερώτηση, απαντάω σίγουρα καταφατικά, δούναι και λαβείν είναι όλα. Δυστυχώς. Και, εντάξει, δεν είναι απαραίτητο πάντα ότι τα κουτάκια θα αδειάζουν. Δεν το πιστεύω αυτό σε καμία περίπτωση.
@ dodo:
Κι ένα κουτάκι σπίρτα για κάθε μας ανησυχία & κάθε μας προσπάθεια. Μέχρι να εξαντληθούν οι δυνάμεις μας. (Ένα κλικ πριν την εξάντληση, βασικά).
Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια:)
Καλό σκ σε όλους,
ξ.
Όταν πρόκειται για αγάπη δεν πρέπει να υποτιμούμε καμία ιδιότητα. Το καμένο σπίρτο μπορεί να γίνει και κάρβουνο. Και το κάρβουνο ανάβει ακόμα πιο εύκολα.
Μετά έρχεται η στάχτη. Εκεί δυσκολεύουν λίγο τα πράγματα αλλά είπαμε: μιλάμε για αγάπη. Αναγκαστικά η υπόθεση μας παραπέμπει στο μύθο του Φοίνικα.
Πάντα υπάρχει χώρος για αγάπη. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, όταν τα άναβε για να ζεσταθεί αφού δεν μπορούσε να τα πουλήσει, στη λάμψη από το τελευταίο της σπίρτο λίγο πριν πεθάνει, είδε το πιο αγαπημένο της πρόσωπο· τη γιαγιά της.
Δεν υπάρχει τελευταίο σπίρτο αγάπης... ελπίζω
@ aggelos:
Hello:)
Τα λες πολύ όμορφα. Όμως όλα αυτά για να λειτουργούν πρέπει να είναι αμοιβαία! Πόσα σπιρτόκουτα να διαθέσει όμως κανείς, όταν ο άλλος διαθέτει μόνο ένα σπίρτο;
Το θέμα -και το σημαντικότερο όλων- δεν είναι να είναι κανείς διαθέσιμος αλλά διατεθειμένος. Για οποιαδήποτε μορφή σχέσης ούτως ώστε αυτή να λειτουργήσει.
Σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο!
ξ.
Αααα...
Τότε ξέχασες μία λέξη και γι αυτό το πήρα διαφορετικά
Έκαψα όλα τα σπίρτα που είχα φυλάξει για την συγκεκριμένη αγάπη.
@ aggelos:
Ωχ! Μας πιάσανε! :P
Ε ναι μωρέ, θα ήταν πολύ απόλυτο και απαισιόδοξο να το έλεγα για την αγάπη γενικά. Μάλλον τότε θα είχα πεθάνει. Γιατί η αγάπη είναι ζωή, κι η ζωή -αγάπη!
(Σόρυ για το μπέρδεμα!)
ξ.
υγ: Μα πώς κάνετε τα bold και italics στα σχόλια;;; Μόνο στην ανάρτηση post μπορώ, στα comments δεν εμφανίζει τέτοιες επιλογές...
Post a Comment