De un cielo negro sin luna

¿Qué necesitas más, las líneas o las curvas?

¿El remolino o la caminata?

¿La distancia o la proximidad?

¿Relajarte o luchar?

¿La palabra o el silencio?

¿El tú o el yo? 

¿El todo o la nada?

...

o, quizá, ¿toda la nada... de un cielo negro sin luna?

ξι.

Τοποθέτηση

Περνώντας τον δρόμο ο ήλιος έπεσε καταπάνω μου.

Έκλεισα τα μάτια από το εκτυφλωτικό φως.

Μέχρι να περάσω στην άλλη άκρη η ύλη εξαϋλώθηκε.

Το τυχαίο μου καρφώθηκε στον χρόνο.

Για μια στιγμή γίναμε ένα

κι εγώ

ήξερα ξανά ποια ήμουν.

(στον πατέρα μου)

ξι.

"Όταν ψάχνεις την προσωπικότητα, την χάνεις" ή αλλιώς "Μίμηση".

Με αφορμή το απόσπασμα από κείμενο του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα που ακολουθεί, έγραψα την ακόλουθη σκέψη περί μιμήσεων, μιμητισμών  και κακέκτυπων τακτικών:

Ενώ στην αρχή της ζωής η μίμηση είναι μέσα στη ζωή (είναι η ίδια η ζωή), μετά ο άνθρωπος καλείται να καλλιεργήσει και να εξελίξει αυτή την πρώτη μίμηση. Αυτή όμως καλλιεργείται και εξελίσσεται μόνο εφόσον το πρότυπο είναι σωστό. Αν η μίμηση γίνεται σε πρόσωπο falso τότε η μίμηση είναι αποτυχημένη πράξη ενός "είναι". Και τα αποτελέσματα, ως ενήλικας πια, είναι πρώτα απ' όλα μια κενή ζωή, μια συνέχεια της πρώτης μίμησης (κακής), που μπορεί να αποβεί και καταστροφική (έβλεπα χθες ένα ντοκιμαντέρ για τον θάνατο του Τζον Λένον: πεπεισμένη από καιρό ότι φυσικά δεν επρόκειτο για δολοφονία από ύπουλα γρανάζια του FBI, αλλά ήταν μόνο το αποτέλεσμα ενός κοινωνιοπαθούς υπερεγώ που ήθελε να γίνει ο Λένον).

Κάπως έτσι το σκέφτομαι.

--

Και ιδού το πρωτότυπο κείμενο:

"Όταν ψάχνεις την

προσωπικότητα, τη χάνεις.

Γι' αυτό υπάρχουν

τόσες μιμήσεις, ιδίως

όταν είναι κανείς νέος:

είναι προσπάθειες

που αποσκοπούν

στο να αποκτήσει κανείς

οπωσδήποτε

την προσωπικότητα

που δεν πρόφτασε ακόμη

να διαμορφώσει μόνος του."

Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας

ξι.

 

Ροχέλιο

Γκι­γέρ­μο Ἀ­ριά­γα (G­u­i­l­l­e­r­mo A­r­r­i­a­ga)

 

Ρο­χέ­λιο

(R­o­g­e­l­io)

 

ΡΟΧΕΛΙΟ ἢ δὲν ἔ­παιρ­νε χαμ­πά­ρι ὅ­τι ἦ­ταν πιὰ νε­κρὸς ἢ ἁ­πλῶς ἀρ­νι­ό­ταν νὰ τὸ ἀ­πο­δε­χτεῖ. Γι’ αὐ­τό, συ­χνὰ-πυ­κνά, ἔ­βγαι­νε ἀ­πὸ τὸν τά­φο ὅ­που κει­τό­ταν θαμ­μέ­νος καὶ δὲν ἦ­ταν πε­ρί­ερ­γο νὰ τὸν πε­τύ­χει κα­νεὶς ἐ­κεῖ κον­τὰ στὸ νε­κρο­τα­φεῖ­ο νὰ τρώ­ει σὲ κά­ποι­ο ἑ­στι­α­τό­ριο. Ὁ­ρι­σμέ­νες φο­ρὲς ἐρ­χό­ταν στὴ Ρε­τόρ­νο νὰ μᾶς ἐ­πι­σκε­φθεῖ καὶ περ­νοῦ­σε ὧ­ρες ἀ­τε­λεί­ω­τες μι­λών­τας γιὰ τοὺς πα­λιούς, κα­λοὺς και­ρούς. Βέ­βαι­α, πολ­λοὶ ἀ­πὸ ἐ­μᾶς προ­σπα­θού­σα­με νὰ τὸν πεί­σου­με ὅ­τι ἦ­ταν ἕ­να πτῶ­μα πλέ­ον καὶ ὅ­τι βρω­μοῦ­σε πο­λύ. Δὲν μᾶς ἔ­δι­νε ση­μα­σί­α καὶ μὲ ἀ­πί­στευ­το θρά­σος ἔ­σκα­γε μύ­τη παν­τοῦ, ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ὥ­ρα τῆς ἡ­μέ­ρας.

         Κά­ποι­ο βρά­δυ τὸν συ­νό­δευ­σα μέ­χρι τὸ νε­κρο­τα­φεῖ­ο. Γιὰ ὧ­ρες ἀ­να­πο­λού­σα­με πα­λι­ὲς ἱ­στο­ρί­ες ἀ­πὸ τὴν ἐ­πο­χὴ ποὺ ἀ­κό­μα ζοῦ­σε. Ἀ­γο­ρά­σα­με κάμ­πο­σες μπύ­ρες καὶ γί­να­με σκνί­πα. Τὰ πε­ρά­σα­με φί­να. Γε­λά­σα­με. Δι­α­σκε­δά­σα­με. Κλά­ψα­με. Τὰ χα­ρά­μα­τα μὲ ἀ­πο­χαι­ρέ­τη­σε μὲ ἕ­να χα­μό­γε­λο. Βο­λεύ­τη­κε στὸ φέ­ρε­τρό του καὶ ἔ­κλει­σε τὸ κα­πά­κι. Πο­τὲ ξα­νὰ δὲν ἄ­κου­σα κά­τι γιὰ λό­γου του, για­τὶ ἐ­κεῖ­νο τὸ ξη­μέ­ρω­μα μὲ πά­τη­σε ἕ­να αὐ­το­κί­νη­το καὶ ἡ γυ­ναί­κα μου.­.. ἡ γυ­ναί­κα μου ἀ­πο­φά­σι­σε νὰ μὲ ἀ­πο­τε­φρώ­σει.

--
Πηγή: https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/2010/10/03/guillermo-arriaga-rogelio/

https://www.youtube.com/watch?v=6bpZtWLXfXk

ξι.

(η πρώτη μου "επίσημη" μετάφραση το βιβλίο Ρετόρνο 201, εκδόσεις Πάπυρος)

Βιβλία του καλοκαιριού

Το καλοκαίρι στο εξοχικό ανακαλύπτω τα πιο όμορφα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ... Βέβαια, διαβάζω κι αυτά που παίρνω μαζί μου από την Αθήνα αλλά πάντα διαβάζω κι ένα από τη βιβλιοθήκη του εξοχικού. Φροντίζω να μην κάνω "κατάχρηση" των βιβλίων αυτής της βιβλιοθήκης κι έτσι να έχω πάντα κάτι να διαβάζω όταν έρχομαι. 

Έτσι, φέτος διάβασα -και ακόμη διαβάζω, οι διακοπές για μένα ευτυχώς δεν τέλειωσαν ακόμα- την Λάμψη Γυναίκας του Ρομαίν Γκαρύ κι αναρωτήθηκα για ακόμη μια φορά πώς στο καλό και γίνεται να βρίσκω ΠΑΝΤΑ λογοτεχνικά διαμάντια στη βιβλιοθήκη του εξοχικού. 

{Πριν από αυτό διάβασα την Καλοσύνη των ξένων του Τατσόπουλου (με κούρασε προς το τέλος, θεωρώ ότι το βιβλίο θα μπορούσε να είχε τελειώσει λίγα κεφάλαια νωρίτερα) και μετά από αυτό το Περί εξευρωπαϊσμού του Miguel de Unamuno (θα πω ξέχωρα δυο λόγια γι αυτό). Τώρα διαβάζω τον Σιντάρτα του Έσσε στα ισπανικά (το αγόρασα στην Ισπανία γιατί καταρχάς μου αρέσει ο Έσσε, και ειδικά ο Σιντάρτα που ήταν και από τα πρώτα λογοτεχνικά που διάβασα στη ζωή μου και με εισήγαγε στον κόσμο της λογοτεχνίας - μετά ακολούθησαν όλα σχεδόν του Έσσε)}

ξι.

Τις νύχτες του υποχρεωτικού εγκλεισμού

Τώρα...τις νύχτες του υποχρεωτικού εγκλεισμού...
θα ξεδιπλώνονται οι σκέψεις μου...θα τρέχουν ολόγυρα...
θ' αγκαλιάζουν το δωμάτιο...θα κατατρύχουν το μυαλό μου...
θ' αρχίζει να δημιουργείται η μορφή σου...θα γεμίζει το δωμάτιο...
θ' απλώνονται τα μάτια σου στους τοίχους...το γέλιο σου στ' αυτιά μου...
θα σου πω όσα δεν πρόλαβα...θα μου πεις ό,τι δεν άκουγα...
το βλέμμα σου σαν χάδι στα μαλλιά μου...
θα κλείνω τα μάτια μου...θα γυρίζω γύρω απ' τον εαυτό μου...
θα ζαλίζομαι...για να σε δω ξανά...
να μαρτυράς την ομορφιά στη ζωή μου...
την ισορροπία...
την ουσία...
την καλή μου την εικόνα...
Τώρα...θα λατρεύω κάθε νύχτα...
κάθε υποχρεωτικό...
κάθε εγκλεισμό...
για να βρίσκομαι για λίγο κοντά σου ξανά...

ξι.

ANYWHERE COULD BE SOMEWHERE

Πριν δυο χρόνια συμμετείχα σ' ένα πρότζεκτ της Lisi Prada για τον πόλεμο στη Συρία το οποίο έλαβε μέρος σ' ένα φεστιβάλ στο Βερολίνο. Σ' αυτό το πρότζεκτ μετέφρασα και διάβασα τον Αμερικανό ποιητή Mark Strand (δυο ποιήματά του) σε μια σύνθεση καλλιτεχνική και ευφυή, όπως θα δείτε στο βίντεο-έργο της.
Για κάποιο λόγο -όχι δύσκολο να τον καταλάβει κανείς- αυτές τις μέρες θυμήθηκα αυτά τα ποιήματα και γενικά όλο το πρότζεκτ και σας το παραθέτω εδώ.

“ANYWHERE COULD BE SOMEWHERE

I might have come from the high country,
or maybe the low country,
I don’t recall which.
I might have come from the city,
but what city in what country
is beyond me.
I might have come from the outskirts of a city
from which others have come
or maybe a city from which only I have come.

Who’s to know?
Who’s to decide if it rained or the sun was out?
Who’s to remember?

They say things are happening at the border,
but nobody knows which border.
They talk of a hotel there,
where it doesn’t matter if you forgot your suitcase,
another will be waiting,
big enough,
and just for you.” 

M.S.

https://vimeo.com/261667740?fbclid=IwAR2dlZNpZGm3FRKJjmw-yp9QbvsIFX48S2O_IRiX5kqX1nwM3VnSJlVs6Y0

ξι.

Γιατί να διαβάζουμε τους κλασικούς

Ένα παλιότερο αρθράκι μου σχετικά με τους κλασικούς και την αναγκαιότητα της ύπαρξής τους στη ζωή μας μέσα από τις αναγνώσεις των βιβλίων τους, μπορείτε να βρείτε εδώ.

Εν μέσω πανδημίας, μένουμε σπίτι και διαβάζουμε...όσο μπορούμε περισσότερο, κλασικούς ή/και όχι τόσο κλασικούς. Κρατάμε την επαφή με τον εαυτό μας την οποία τόσο απλά και όμορφα μας τη δίνει η επαφή με τα βιβλία όσο μπορούμε περισσότερο και καλύτερα. 

Κι αυτό θα περάσει αλλά ας βγούμε δυνατότεροι και σοφότεροι απ' αυτή την ιστορία. 

ξι.

Εκπομπές Λόγου

Χθες το βράδυ είδα μια εκπομπή "λόγου" και διαπιστώνω γιατί δεν υπάρχουν πια αυτές οι εκπομπές.
Απλούστατα γιατί όλοι μιλάνε για τον εαυτό τους.

Το ενδιαφέρον σ' αυτές τις εκπομπές είναι το Άλλο και οι κουβέντες -απόψεις- που περιστρέφονται γύρω απ' αυτό.
Τα προσωπικά βιώματα του καθενός όταν μένουν αυστηρά στην επιφάνεια καθόλου δεν απασχολούν τέτοιου είδους εκπομπές.

Αυτή είναι η γνώμη μου.

"Τα θερμά μου συγχαρητήρια" όπως συνηθίζω να λέω στις επιτυχίες μας.

ξι.

ΥΓ: Φυσικά υπάρχουν και λίγες φωτεινές εξαιρέσεις (στο παρόν αναφέρομαι).

Φόρος τιμής

στον Νάνο Βαλαωρίτη.

[...] Αντίο Νάνο

Σε ευχαριστώ και σε αποχαιρετώ και από εδώ αλλά χρησιμοποιώντας μόνο λέξεις και γράμματα. Γιατί στη μνήμη μου θα υπάρχεις πάντα σαν σκέψη και εικόνα, και πάντα θα σε τιμώ και θα σε θυμάμαι αιώνια. Η γνωριμία μου μαζί σου μου έβγαλε τον καλύτερο μου εαυτό σε επίπεδο προσωπικό και συγγραφικό, μακριά από οποιαδήποτε δεσμά και στερεότυπα.

Το «αιώνιος έφηβος» που σου είχε αποδοθεί δεν ήταν ορισμός καθόλου άστοχος ή τυχαίος. Ήταν απόλυτα εύστοχος και ακριβής. Την εφηβεία σου τη μετέδιδες στους γύρω σου με χιούμορ και με την χαρά της ζωής. Και την αιωνιότητα δίκαια την κέρδισες για σένα και μας την χάρισες κι εμάς –κάνοντάς την γρανάζι στο μυαλό μας, φτιάχνοντας πολλά και πλούσια μονοπάτια γνώσης και σοφίας.

Ήταν όλο αυτό, λοιπόν, μια τύχη που μετατράπηκε σε χάρη και χαρά. Κάτι που κράτησα στα χέρια μου με τιμή, και συνεχίζω στο εξής να κουβαλάω με μνήμη και –τρόπον τινά- υποχρέωση ηθική. Και πώς να γίνει αλλιώς άλλωστε…

Η ζωή μας μετά θάνατον είναι τώρα πια εγγυημένη. [...]

Απόσπασμα από το κείμενό μου -φόρο τιμής- στον Νάνο Βαλαωρίτη. 

Μπορείτε να διαβάσετε όλο το κείμενο εδώ.

Stoicism

Lucky me
I have got this exceptional habit and ability and condition
grace and virtue and awareness
-well, I think you can call it stoicism if you like-

to simply forget
about
to
sth

Zena of Citium (334 BC - 262 BC)

ξι.

View

How often haven’ t you been

trapped

within the foliage of the
trees

whose branches you chose not to
trim

in the name of a fantastic
–as well as
temporary or even

fake-

view?

ξι.

Lo obvio se viola

Ayer tuve una conversación con un amigo sobre las cosas increíbles que pasan hoy día y las cuales no podemos comprender ni aceptar. Mi interlocutor que estaba en Europa y más concretamente en Grecia, dijo que no entendía cómo podían (los gobiernos) dejar a sus pueblos así (o sea tan humillados y despreciados, teniendo hambre, pobres, sin casas, con sus pensiones cortadas y los sueldos tan bajos...etc...) y yo, que en aquel momento mi mente viajó instantáneamente a Siria, dije que no podía entender como es posible tener/hacer guerras en el siglo 21. Cosas diferentes o decíamos las mismas cosas? Pues, finalmente coincidimos en la misma opinión... No podíamos aceptar el hecho de que lo obvio se viole.

...y luego nos preguntábamos...pero de modo un poco más filosófico...y más retóricamente...: ¿qué podemos hacer? No es que somos muchos contra pocos. Ni lo contrario: pocos contra muchos. Es que somos todos contra todos y aquí he el problema.

----

Χθες είχα μία κουβέντα μ' έναν φίλο σχετικά με τα απίστευτα πράγματα που συμβαίνουν στις μέρες μας και τα οποία δεν μπορούμε ούτε να καταλάβουμε αλλά ούτε και να δεχτούμε. Ο συζητητής μου που βρισκόταν στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στην Ελλάδα, είπε ότι δεν καταλάβαινε πώς μπορούν (ενν. οι κυβερνήσεις) να αφήνουν το λαό έτσι (δηλαδή ταπεινωμένο και παρατημένο, να πεινάει, φτωχό, χωρίς σπίτι, με τις συντάξεις του κομμένες και με μισθούς πείνας κτλ...). Κι εγώ, που το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή ταξίδεψε στιγμιαία στη Συρία, είπα ότι δεν μπορούσα να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να γίνονται/έχουμε πολέμους τον 21ο αιώνα. Λέγαμε διαφορετικά πράγματα ο καθένας ή μήπως λέγαμε τα ίδια; Τελικά καταλήξαμε στην ίδια άποψη: δεν μπορούσαμε να αποδεχτούμε το γεγονός ότι τα αυτονόητα καταπατούνται. 

Κι έπειτα αναρωτιόμασταν, αλλά με διάθεση περισσότερο φιλοσοφική και ρητορική, "και τι μπορούμε να κάνουμε"; Δεν είναι ότι είμαστε πολλοί εναντίον λίγων, ούτε το αντίθετο: λίγοι εναντίον πολλών. Είναι ότι είμαστε όλοι εναντίον όλων και αυτό είναι το πρόβλημα. 

ξι.

Sueño

El sueño que termina es como el avión que aterriza...
Seguro que otro despegará con nuevo destino.

ξι.

(Βλέπω Claude Lelouch)

Η φλυαρία απειλεί το βιβλίο με εξαφάνιση

Η διάγνωση μιας σύγχρονης «ασθένειας» και κάποιες προτάσεις για «θεραπεία».

Ένα σύντομο κείμενό μου για το βιβλίο και τη μετάφραση στο site www.bookbar.gr.

Για να το διαβάσετε, πατήστε εδώ.

ξι.

con los ojos cerrados (o anti-romanticismo)

Mirar el futuro con los ojos cerrados no es ningún avance... ni tampoco ningún tipo de romanticismo. Con los ojos cerrados sólo tropiezas con el momento, te atascas en el presente, tu futuro se aleja, y el único consuelo es tu pasado cuando quizás en algún momento hayas logrado soñar con los ojos abiertos.

ξι.

de tú o de ud

Si te diriges a alguien de tú o de usted
es algo que no se ve en la palabra

Si te diriges a alguien de tú o de usted
se ve en tu postura hacia él

por toda la vida.

ξι.

Λύση

Πολύ στεναχωριέμαι 
με τη λύση 
που είναι 

προσωρινή.

ξι.

lógica

Que te mantengas lógico en un mundo de pura locura... ¡Qué reto! y pura locura al mismo tiempo :/

ξι.

Excavaciones

Las excavaciones que te hacen salir dentro de ti son aquellas que te dejan la huella más profunda.

Esas perfectas excavaciones añaden a la arqueología del humanismo y a la arqueología de tu personalidad ... te hacen más humano, más verdadero, más profundo, más temporal y eterno al mismo tiempo. Pasajero y residente. 

Aunque te quedes con grietas.

ξι.