Με αφορμή το απόσπασμα από κείμενο του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα που ακολουθεί, έγραψα την ακόλουθη σκέψη περί μιμήσεων, μιμητισμών και κακέκτυπων τακτικών:
Ενώ στην αρχή της ζωής η μίμηση είναι μέσα στη ζωή (είναι η ίδια η ζωή), μετά ο άνθρωπος καλείται να καλλιεργήσει και να εξελίξει αυτή την πρώτη μίμηση. Αυτή όμως καλλιεργείται και εξελίσσεται μόνο εφόσον το πρότυπο είναι σωστό. Αν η μίμηση γίνεται σε πρόσωπο falso τότε η μίμηση είναι αποτυχημένη πράξη ενός "είναι". Και τα αποτελέσματα, ως ενήλικας πια, είναι πρώτα απ' όλα μια κενή ζωή, μια συνέχεια της πρώτης μίμησης (κακής), που μπορεί να αποβεί και καταστροφική (έβλεπα χθες ένα ντοκιμαντέρ για τον θάνατο του Τζον Λένον: πεπεισμένη από καιρό ότι φυσικά δεν επρόκειτο για δολοφονία από ύπουλα γρανάζια του FBI, αλλά ήταν μόνο το αποτέλεσμα ενός κοινωνιοπαθούς υπερεγώ που ήθελε να γίνει ο Λένον).
Κάπως έτσι το σκέφτομαι.
--
Και ιδού το πρωτότυπο κείμενο:
"Όταν ψάχνεις την
προσωπικότητα, τη χάνεις.
Γι' αυτό υπάρχουν
τόσες μιμήσεις, ιδίως
όταν είναι κανείς νέος:
είναι προσπάθειες
που αποσκοπούν
στο να αποκτήσει κανείς
οπωσδήποτε
την προσωπικότητα
που δεν πρόφτασε ακόμη
να διαμορφώσει μόνος του."
Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας
ξι.
No comments:
Post a Comment