Δεν ξέρω ακριβώς.
Αν είναι οι πίστες που πρέπει να περάσω στο παιχνίδι που μ' έριξαν να παίξω.
Ή οι ξέφρενες σβούρες που μ' έχω βάλει να δίνω γύρω από τον εαυτό μου.
Αυτό που με τρελαίνει.
Μπορεί να είναι απλώς η εκ γενετής εμμονή μου
να προλαβαίνω τον ήλιο
πριν ανατείλει κάθε
ξημέρωμα.
ξημέρωμα.
Αυτό που με τρελαίνει.
ξι.
7 comments:
Όμορφη εμμονή μου ακούγεται ξι μου! Τρέλα ζωής λέγεται? Μη τη χάσεις :-)
Τέλειο. Μου άρεσε πολύ.
Επίσης όποιος αγαπά να βλέπει την ανατολή του ήλιου, φαντάζομαι πως είναι ένας άνθρωπος πολύ αισιόδοξος και γεμάτος για δημιουργία...
@ M:
Τρέλα ζωής! Μου αρέσει πολύ! Ναι, έτσι θα λέγεται :))
@ Αρτίστα:
Σ' ευχαριστώ πολύ Αρτίστα. Αλλάζει ο άνθρωπος, ναι...(μάλλον)
Καλημέρα!
ξι.
Από τα πιο ωραία κείμενα που διάβασα τελευταία!
Με φαντασία, πρωτότυπο και μεστό σε νοήματα!
Συνέχισε!
καλό βραδάκι
Α.
* και στις διαζευκτικές σκέψεις που έβαλες θα έλεγα: μα βέβαια απλώς εκ γενετής! :)
Σ' ευχαριστώ πολύ Αστριάκι! :) Βγήκε αβίαστα, ένα βράδυ, μες στον (γενικό) κακό χαμό. Ήθελα μόνο να προλάβω να δω τον ήλιο να ανατέλλει το επόμενο πρωί... Ήταν η σκέψη που με ανακούφιζε.
Φιλιά,
& καλό βόλι σήμερα.
ξι.
Είναι ωραίο να τον προλαβαίνεις πρίν ανατείλει κι ας είναι εκ γενετής εμμονή...
Χαίρομαι που είναι εμμονή :))
(γιατί δεν θα μου φύγει ποτέ!)
Φιλιά!
ξι.
Post a Comment