Saturday, June 9, 2012

Εκ γενετής

Δεν ξέρω ακριβώς.
Αν είναι οι πίστες που πρέπει να περάσω στο παιχνίδι που μ' έριξαν να παίξω.
Ή οι ξέφρενες σβούρες που μ' έχω βάλει να δίνω γύρω από τον εαυτό μου.
Αυτό που με τρελαίνει.
Μπορεί να είναι απλώς η εκ γενετής εμμονή μου 
               να προλαβαίνω τον ήλιο 
                                    πριν ανατείλει κάθε 
                                                        ξημέρωμα.


Αυτό που με τρελαίνει.

ξι.

7 comments:

M said...

Όμορφη εμμονή μου ακούγεται ξι μου! Τρέλα ζωής λέγεται? Μη τη χάσεις :-)

Roadartist said...

Τέλειο. Μου άρεσε πολύ.
Επίσης όποιος αγαπά να βλέπει την ανατολή του ήλιου, φαντάζομαι πως είναι ένας άνθρωπος πολύ αισιόδοξος και γεμάτος για δημιουργία...

ξι said...

@ M:
Τρέλα ζωής! Μου αρέσει πολύ! Ναι, έτσι θα λέγεται :))

@ Αρτίστα:
Σ' ευχαριστώ πολύ Αρτίστα. Αλλάζει ο άνθρωπος, ναι...(μάλλον)

Καλημέρα!
ξι.

Άστρια said...

Από τα πιο ωραία κείμενα που διάβασα τελευταία!
Με φαντασία, πρωτότυπο και μεστό σε νοήματα!

Συνέχισε!

καλό βραδάκι
Α.



* και στις διαζευκτικές σκέψεις που έβαλες θα έλεγα: μα βέβαια απλώς εκ γενετής! :)

ξι said...

Σ' ευχαριστώ πολύ Αστριάκι! :) Βγήκε αβίαστα, ένα βράδυ, μες στον (γενικό) κακό χαμό. Ήθελα μόνο να προλάβω να δω τον ήλιο να ανατέλλει το επόμενο πρωί... Ήταν η σκέψη που με ανακούφιζε.

Φιλιά,
& καλό βόλι σήμερα.

ξι.

Alice Ef said...

Είναι ωραίο να τον προλαβαίνεις πρίν ανατείλει κι ας είναι εκ γενετής εμμονή...

ξι said...

Χαίρομαι που είναι εμμονή :))
(γιατί δεν θα μου φύγει ποτέ!)

Φιλιά!
ξι.