Venezuela

La vida no es así, o por lo menos no debería ser así. ¿Qué falta? ¿Qué nos falta? Un montón de valores que la crisis económica hizo que emergieran: falta de humanidad, respeto, consideración y ternura entre nosotros... Y algo más... una falta de seguridad y de obviedad de las cosas necesarias que los políticos que nos gobiernan deberían ofrecernos.
Si volvería? -No...si tuviera la opción. Pero si finalmenente volvería, entonces sí que haría todo lo que he hecho hasta ahora. No me gusta el mundo en el que vivo pero me pongo en el lugar de los otros que sufren. Y eso -personalmente- me mejora... aunque no me alivia la pena de la injusticia que hay en el mundo. Pues entonces ese mejoramiento personal no basta... sufro junto con los demás, soy infeliz e incapaz de ayudar. La tristeza y el dolor de mi próximo es también mi tristeza y dolor.

----
Η ζωή δεν είναι ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Τι λείπει; τι μας λείπει; -Μια σειρά από αξίες που η οικονομική κρίση ανέδειξε: έλλειψη ανθρωπιάς, σεβασμού, ενσυναίσθησης και αγάπης και στοργής ανάμεσά μας... Και κάτι άλλο ακόμα... την σιγουριά και το αυτονόητο των απαραίτητων πραγμάτων που οι πολιτικοί που μας κυβερνούν  θα έπρεπε να μας παρέχουν.
Αν θα επέστρεφα; -Όχι...αν είχα την επιλογή. Αλλά αν τελικά επέστρεφα, τότε ναι, θα έκανα και πάλι τα ίδια (τουλάχιστον κοιμάμαι με ήσυχη τη συνείδησή μου τα βράδια).
Δεν μ' αρέσει ο κόσμος στον οποίο ζω αλλά μπαίνω στην θέση του άλλου που υποφέρει. Και αυτό -προσωπικά- με κάνει καλύτερο άνθρωπο... αλλά δεν μου απαλύνει τον πόνο την αδικίας που υπάρχει στον κόσμο. Δηλαδή αυτός ο "καλύτερος άνθρωπος" που γίνομαι δεν αρκεί, δεν μου αρκεί... Υποφέρω μαζί με τους άλλους, είμαι δυστυχής και ανίκανη να βιηθήσω. Η θλίψη και ο πόνος του διπλανού μου, είναι και δική μου θλίψη και πόνος.

ξι.