Σήμερα μυρίζω ("μοσχομυρίζω" ή "βρωμάω", ανάλογα τα γούστα) eightίλα.
Τακούνια, μπλου τζην, σακάκι με βάτες.
Φλούο χρώματα στα μάτια και στα χείλη.
Μανό τσιχλόφουσκα.
Μικρό τσαντάκι.
Κοντό καρέ.
και στα χέρια η Eroica του Κοσμά Πολίτη. Δεν την είχα διαβάσει και ο Νάνος μού πρότεινε να μην την αφήσω: υπερρεαλιστική γραφή, υπονοηματική γλώσσα, λογοπαίγνια, υπαινιγμούς στον Όμηρο και στον Καβάφη που δίνουν μια ερωτικό-αινιγματική και ρομαντική υφή στο μυθιστόρημα με νατουραλιστικό, σκληρό τρόπο. Κάπου αναφέρεται και μια Ξένια, μού είπε. Για την ακρίβεια μια Πολυξένη. Του εξήγησα, βέβαια, ότι εγώ δεν είμαι Πολυξένη αλλά μικρό το κακό, μια συνωνυμία υπάρχει! Είμαι περίεργη να δω τι ρόλο παίζει.
Κοίτα με, λοιπόν, παράξενα, κοίταμε ύποπτα, κοίταμε με θαυμασμό, κοίταμε με μοχθηρία, κοίταμε με χαρά ή νοσταλγία! Κοίταμε όπως θες! Αφού δεν είναι η eightίλα που σε κάνει να με κοιτάς. Ακόμη κι αν ήμουν ινδιάνα ή εξωγήινη ή ζητιάνα ή νορμάλ ή ...Μαρία (τώρα τι να είμαι άραγε;), εσύ πάλι θα με κοίταγες.
Πάντως, το θέμα είναι ότι στις εποχές που ζούμε και για τώρα-τώρα-τώρα εγώ γουστάρω eightίλα! Νιώθω ωραία ρε παιδί μου πώς να το κάνουμε! :-p
Ορίστε και μια Παναγιά της εποχής. Να' χουμε να θυμόμαστε!
ξι.
Και για να μην ξεχνιόμαστε,
Τακούνια, μπλου τζην, σακάκι με βάτες.
Φλούο χρώματα στα μάτια και στα χείλη.
Μανό τσιχλόφουσκα.
Μικρό τσαντάκι.
Κοντό καρέ.
(αυτό μπορεί να μην θυμίζει τόσο έιτιζ όσο
το ψεκασμένο με άπειρους τόνους λακ μαλλί,
αλλά στο άμοιρο κοντό καρεδάκι τι να κάνεις!)
Κοίτα με, λοιπόν, παράξενα, κοίταμε ύποπτα, κοίταμε με θαυμασμό, κοίταμε με μοχθηρία, κοίταμε με χαρά ή νοσταλγία! Κοίταμε όπως θες! Αφού δεν είναι η eightίλα που σε κάνει να με κοιτάς. Ακόμη κι αν ήμουν ινδιάνα ή εξωγήινη ή ζητιάνα ή νορμάλ ή ...Μαρία (τώρα τι να είμαι άραγε;), εσύ πάλι θα με κοίταγες.
Πάντως, το θέμα είναι ότι στις εποχές που ζούμε και για τώρα-τώρα-τώρα εγώ γουστάρω eightίλα! Νιώθω ωραία ρε παιδί μου πώς να το κάνουμε! :-p
Ορίστε και μια Παναγιά της εποχής. Να' χουμε να θυμόμαστε!
Και για να μην ξεχνιόμαστε,
[...] Η ένταση χαλάρωσε μονομιάς. Βάλαμε τα γέλια και λέγαμε ό,τι κατέβαινε του καθενός. Βέβαια, τη στιγμή εκείνη, κανένας από μας δε σκέφθηκε αν θ’ ανταμώναμε ποτέ όλοι μαζί μέσα σε όμοιες συνθήκες. Φιλίες, κοινές αναμνήσεις – από τόσο νωρίς! – τα νιάτα, οι κοινές εκπλήξεις. Κάποιες αόριστες νοσταλγίες άδειαζαν την καρδιά μας, άφηναν κιόλα ένα κενό. Προχωρούσαμε ψηλαφητά μέσα σε δισταγμούς, ερεθιζόμαστε από τις προαισθήσεις για πράγματα πολύτιμα νιώθοντας από τώρα την αξία της αφής. Μα ξανοιγόμαστε προς τη ζωή γεμάτοι ζωηράδα – βλέπαμε όλο και μπροστά. Κι αν έβρεχε! Η άνοιξη ερχότανε, το καρναβάλι μπήκε κιόλα. Τόσες ωραίες κυρίες περνούν ακίνδυνες για μας ακόμη – τίποτα δε ζητούν. Το πολύ, μας παραξένευε κάποια συρτή τους ομιλία ή κάτι σαν φιδίσια χάρη – ίσως και να προσβλέπαμε ήσυχοι κάποιον μελλοντικό αγώνα δίχως πρακτικό σκοπό... Πότε πάλι – αλήθεια, είχε κανείς μας τότε το προαίσθημα πώς πια ποτέ δε θ’ ανταμώναμε όλοι μαζί μέσα στη σπάνια εκείνη αρμονία; [...]
Απόσπασμα από την Eroica του Κοσμά Πολίτη.
