Σεισάχθεια

Χθες στο Σύνταγμα, στην συγκέντρωση υποστήριξης που κάναμε της Ελλάδας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα πανό. Έγραφε "ΣΕΙΣΆΧΘΕΙΑ". Θυμήθηκα έτσι την σεισάχθεια των αρχαίων ημών προγόνων (νομοθετική κατάργηση των χρεών που έγινε από το Σόλωνα στην αρχαία Αθήνα, μάθημα της Ιστορίας), θυμήθηκα την εντύπωση που μου είχε κάνει η λέξη και πόσο είχα πασχίσει να την μάθω και να την θυμάμαι, παρόλο που θα έπρεπε να επιμένω στην ουσία και όχι στα σσχθ αλλά τότε δεν ήξερα να εκτιμώ και να υπολογίζω πολλά πράγματα. Έπειτα είχε πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο, της Εύας Ομηρόλη. Το θυμήθηκα κι αυτό. Δεν θυμήθηκα πολλές λεπτομέρειες, βέβαια, αλλά θυμήθηκα ότι μου είχε αρέσει. Και μετά θυμήθηκα -δεν ξέρω γιατί αλλά έχω στο μυαλό μου έναν λόγο, ίσως επειδή ήταν τα πρώτα και εν συνεχεία τα πιο αγαπημένα μου βιβλία της εφηβικής και πρώιμης μετεφηβικής μου ηλικίας- την Λιλή Ζωγράφου και τα βιβλία της που είχα διαβάσει: η αγάπη άργησε μια μέρα, νύχτωσε αγάπη μου είναι χθες, η Συβαρίτισσα και ίσως μερικά ακόμη. Άρχισα λοιπόν, να νοσταλγώ και να αναπολώ (πρωτότυπο) και συνειδητοποίησα ότι η Λιλή Ζωγράφου και τα αναγνώσματά της είναι από εκείνα που με επηρέασαν να πω συγγραφικά; να πω ψυχολογικά; ας πω απλά βαθιά για να ξεμπερδεύουμε. Ήθελα να ξαναδιαβάσω σε μια νύχτα όλα της τα βιβλία και ξέρεις πόσο στεναχωρήθηκα που δεν τα είχα στο σπίτι; Κι ακόμη χειρότερα, ξέρεις πόσο στεναχωρήθηκα που στο πατρικό μου που τα έχω, τα έχω κλεισμένα μέσα σε κούτες από κάποια παλιότερη μετακόμιση (όχι την τελευταία); Και έχω και χειρότερο, ξέρεις πόσο στεναχωρήθηκα που θυμήθηκα ότι αυτές τις κούτες τις κράταγα κλειστές για μιαν αναχώρηση ζωηρή και τολμηρή, αυθόρμητη και λυτρωτική, που ποτέ δεν έλαβε χώρα; Τελικά, στο τέλος της μέρας αυτό το πανό αυτό μου είχε θυμίσει... όλα τα τολμηρά εκείνα που ονειρεύτηκα και που δίστασαν (δίστασα;) στο πέρασμα των χρόνων, όλα αυτά που ποτέ δεν έλαβαν χώρα, όλα αυτά που ποτέ δεν τους έδωσα τόπο, χώρο, χώρα.

ξι.

Λιλή Ζωγράφου