Χθες στο Σύνταγμα,στην συγκέντρωση υποστήριξης που κάναμε της Ελλάδας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα πανό. Έγραφε "ΣΕΙΣΆΧΘΕΙΑ". Θυμήθηκα έτσι την σεισάχθεια των αρχαίων ημών προγόνων (νομοθετική κατάργηση των χρεών που έγινε από το Σόλωνα στην αρχαία Αθήνα, μάθημα της Ιστορίας), θυμήθηκα την εντύπωση που μου είχε κάνει η λέξη και πόσο είχα πασχίσει να την μάθω και να την θυμάμαι, παρόλο που θα έπρεπε να επιμένω στην ουσία και όχι στα σσχθ αλλά τότε δεν ήξερα να εκτιμώ και να υπολογίζω πολλά πράγματα. Έπειτα είχε πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο, της Εύας Ομηρόλη. Το θυμήθηκα κι αυτό. Δεν θυμήθηκα πολλές λεπτομέρειες, βέβαια, αλλά θυμήθηκα ότι μου είχε αρέσει. Και μετά θυμήθηκα -δεν ξέρω γιατί αλλά έχω στο μυαλό μου έναν λόγο, ίσως επειδή ήταν τα πρώτα και εν συνεχεία τα πιο αγαπημένα μου βιβλία της εφηβικής και πρώιμης μετεφηβικής μου ηλικίας- την Λιλή Ζωγράφου και τα βιβλία της που είχα διαβάσει: η αγάπη άργησε μια μέρα, νύχτωσε αγάπη μου είναι χθες, η Συβαρίτισσα και ίσως μερικά ακόμη. Άρχισα λοιπόν, να νοσταλγώ και να αναπολώ (πρωτότυπο) και συνειδητοποίησα ότι η Λιλή Ζωγράφου και τα αναγνώσματά της είναι από εκείνα που με επηρέασαν να πω συγγραφικά; να πω ψυχολογικά; ας πω απλά βαθιά για να ξεμπερδεύουμε. Ήθελα να ξαναδιαβάσω σε μια νύχτα όλα της τα βιβλία και ξέρεις πόσο στεναχωρήθηκα που δεν τα είχα στο σπίτι; Κι ακόμη χειρότερα, ξέρεις πόσο στεναχωρήθηκα που στο πατρικό μου που τα έχω, τα έχω κλεισμένα μέσα σε κούτες από κάποια παλιότερη μετακόμιση (όχι την τελευταία); Και έχω και χειρότερο, ξέρεις πόσο στεναχωρήθηκα που θυμήθηκα ότι αυτές τις κούτες τις κράταγα κλειστές για μιαν αναχώρηση ζωηρή και τολμηρή, αυθόρμητη και λυτρωτική, που ποτέ δεν έλαβε χώρα; Τελικά, στο τέλος της μέρας αυτό το πανό αυτό μου είχε θυμίσει... όλα τα τολμηρά εκείνα που ονειρεύτηκα και που δίστασαν (δίστασα;) στο πέρασμα των χρόνων, όλα αυτά που ποτέ δεν έλαβαν χώρα, όλα αυτά που ποτέ δεν τους έδωσα τόπο, χώρο, χώρα.
Πράξε κάτι πρωτότυπο όχι για να ξεχωρίσεις και για τον αυτοσκοπό αλλά για να νιώθεις και να είσαι διαφορετικός, πραγματικά διαφορετικός και πολυποίκιλος εντός. Να πρωτοτυπείς για να προσφέρεις κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό, το καινούργιο, το νεωτερικό και μοντερνιστικό, πρωτοποριακό, κάτι το ανύπαρκτο ως τα τώρα, κάτι που μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς και έμπνευσης για σένα (ξανά) και για τους άλλους, και όχι για να εντυπωσιάσεις (αν και πολλές φορές έχεις πράγματα να πεις, αλλά χάνεις το παιχνίδι λόγω ύφους και ως εκ τούτου, λόγω ήθους, -αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα μεγάλη). Αν, λοιπόν, δεν πράττεις κάτι πρωτότυπο, τότε να μην πράττεις; Ώρες ώρες είναι τόσο βαρετό και κοινό το ίδιο, που λέω ναι, να μην δοκιμάζεις και να μην προσποιείσαι ότι πράττεις. Να πράττεις για να μιλάς, γιατί έχεις κάτι να πεις και όχι για να κάνεις. Αυτό το κάνουν πολλοί.
υγ1: Όπως κατάλαβες, πλήττω αφόρητα που δεν βλέπω καμιά πρωτοτυπία στα γράμματα, στην σκέψη, στη ζωγραφική, στον κινηματογράφο, στη μουσική. Ευτυχώς αυτό δεν ισχύει στο 100%, ισχύει όμως σε μεγάλο ποσοστό.
υγ2: Επίσης, σε περίπτωση έλλειψης έμπνευσης και πρωτοτυπίας, μπορείς κάλλιστα να "παρατηρείς" γιατί είναι σίγουρο ότι κάτι πολύ καλό θα προκύψει κάποια στιγμή από αυτή την παρατήρηση...
(Αντιγραφή ελαφρώς παραλλαγμένη:) Το 2014 έρχεται σαν πρωτοχρονιάτικο δώρο, μετά από τα πολυετή απνευστί μακροβούτια μας στους πολύχρωμους βυθούς και λίγο πριν αναδυθούμε στην επιφάνεια αυτού που ζούμε για τα επόμενα μακροβούτια μας μέσα στον χρόνο, έρχεται <να έρθει> το 2014.
Στείλε κάρτα και ευχή αυτά τα Χριστούγεννα. Ειδικά για μερικούς ανθρώπους -αυτούς τους ξεχασμένους από τους άλλους- αυτό δεν είναι απλώς μια ευχή, είναι μια υπενθύμιση ότι δεν τους ξεχνάς, ότι τους θυμάσαι, και πιο βαριά και πιο χοντρά -αλλά έτσι στα δικά τους μυαλά- ότι δεν είναι νεκροί και ότι ζουν ακόμα. Σαν το πάλαι ποτέ ζεστό φιλί στο μάγουλο την ώρα της επίσκεψης. Το ίδιο κι εγώ στα 60 ή στα 70 ή στα 80 μου -αν υπάρξουν 80, μπορεί κι αν υπάρξουν 60 ποιος ξέρει;- και αν θα 'μαι ξεχασμένη θα 'θελα να λάβω μια ευχετήρια κάρτα τα Χριστούγεννα. Εκεί που δεν λάμβανα. Από το πουθενά. Τώρα δεν με πολυνοιάζει -γιατί να με νοιάζει; Είμαι απασχολημένη για λίγο καιρό ακόμα με την φλύαρη συναναστροφή της επιπόλαιης φίλης μου της Νεότητας που τόσο βιαστικά τα προσπερνά όλα- μα εγώ αυτά τα Χριστούγεννα θα σου στείλω μία.
En mi balcón lleno de flores una copa fría de champán o de vino unos amigos mi perro y todos los pensamientos encajonados en un lugar secreto de la mente de una cabeza fuera de la casa.
Χρειάζομαι επειγόντως θάλασσα γιατί το κοχύλι μου πεταρίζει επικινδύνως! Necesito mar urgentemente porque mi concha parpadea peligrosamente! :p Καλό σαββατοκύριακο!
.Siempre te seguiré. .y este seguimiento no tendrá fin hasta que decida salir del laberinto de mis órganos que de una manera u otra. .siempre conducen al. .Corazón. .Πάντα θα σε ακολουθώ. .κι αυτή η ακολουθία δεν θα έχει τέλος μέχρι ν' αποφασίσω να βγω από τον λαβύρινθο των οργάνων μου που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. .οδηγούν πάντα στην. .Καρδιά.
