...Όταν ξοδεύεσαι σε χαμένες μέρες και σκέφτεσαι τι κρίμα που άφησες άλλη μια μέρα να περάσει έτσι δίχως χαρά (& πώς με χαρά άλλωστε) και πως οι μέρες περνάνε και πώς περνάνε, και οι εποχές αλλάζουν εντός σου κι εκτός σου...και...και...και... Και τότε έρχεται αυτό το τραγούδι στο μυαλό και γαληνεύεις περίεργα (ξέρεις μέσα σου γιατί)...γιατί είναι μια γαλήνη που όμοια της δεν υπάρχει...και την φέρνεις στο μυαλό σου γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει...την φτιάχνεις για να κρατήσει όσο κρατάει το τραγούδι...και κλείνεις τα μάτια, ακούς τους στίχους...ό,τι έκανες κι ό,τι δεν έκανες και ό,τι θα μπορούσες να 'χες κάνει μα ποτέ δεν το έζησες...και έτσι...κάπως έτσι...κρατάς για λίγο το κεφάλι σου έξω απ' το νερό...σαν σε ώμο αλλοτινό...
ξι.
No comments:
Post a Comment