Μια προσευχή

Να πάρεις τον χρόνο σου.

Δεν κουράστηκες

να σκέφτεσαι ολημερίς κι ολονυχτίς 

τους νεκρούς σου;

Πέρασαν οι σαράντα μέρες 

πέρασε ο χρόνος 

πέρασαν δυο χρόνια

πέρασαν και δέκα ακόμα

-μπορεί και παραπάνω. 

Σου πέσαν μαζεμένα τα τραγικά συμβάντα

τους είδες στον ύπνο σου 

τους έκλαψες όσο έπρεπε 

όσο χρειαζόταν για να εξασφαλίσεις 

την σίγουρη μετάβασή τους 

στην πράσινη βλάστηση

της αντίπερα όχθης.

Μα οι νεκροί σου τώρα

θέλουν κι αυτοί τον χρόνο τους,

δεν νομίζεις;

Είναι εύκολο και γι αυτούς

-θαρρείς-

να τους σκέφτονται όλη μέρα

κι όλη νύχτα;

Θέλουν ένα στοπ

μια παύση

μια λησμονιά προσωρινή 

ν' ακούσουν μια προσευχή

διαφορετική 

απ' την πολύβουη θύμηση

και ίσως τελευταία. 

Κατέβασε το κεφάλι

κι άφησε τα λόγια 

να ξεχυθούν απ' το κεφάλι σου

κράτα για λίγο πίσω την καρδιά

και πες 

"σ' αφήνω λίγο για να ξαποστάσεις

να μαλακώσεις λίγο

να ηρεμήσει το πνεύμα σου

να μαλακώσω κι εγώ

απ' την φρενίτιδα των σκέψεων

και μετά θα σε ξαναπιάσω

πάλι 

απ' την αρχή

να σου μιλάω 

σαν να μην έλειψες

μια μέρα...".

Salvador Dalí - The Sacrament of the Last Supper, 1955

ξι.