Friday, February 3, 2012

Ο Δον Νάδιε πάει για τζόγκινγκ

Κάτσε να σου πω γιατί δεν άντεξαν τα δυο παιδιά εκείνα.
Γιατί οι κραδασμοί είναι να απορροφώνται κι απ’ τους δυο, αγάπη μου. Όταν τους απορροφά μόνο ο ένας, τότε είναι αυτός που τελικά λύεται, καταλύεται, λειαίνεται, μικραίνει, κουμπώνει, μαγκώνει, έρχεται και γίνεται ένα με το πάτωμα, το δρόμο, το χώμα, την άμμο, τον κόκκο, το τίποτα.
Κι ο άλλος, θριαμβευτής του ούτε-κι αυτός ο ίδιος-ξέρει-τίνοςπράγματος, λέει να πάει σήμερα για τζόγκινγκ.
Μα να του πει κάποιος να τρέξει και με τα δυο του πόδια. Είναι θέμα απορρόφησης των κραδασμών.

Ο Δον Νάδιε πάει για τζόγκινγκ. Περί κραδασμών ο λόγος. Νάδα.

Για όλες τις άνισες δυάδες.
Για κάποια παιδιά.


ξι.

11 comments:

Anonymous said...

Περίμένω εδώ το σχόλιό σας λοιπόν! ;-) και έπεται το δικό μου... Με άγγιξε πάντως... ειλικρινά. Συνήθως αν όχι πάντα έτσι γίνεται. ΄Μόνο οι αντοχές...

Νίκος Νε

ξι said...

Χαίρομαι πολύυυυ και σ' ευχαριστώ πιο πολύ!
Μόνο οι αντοχές -πάντα θα έλεγα εγώ- αλλά κι αυτές σπάνε... κι ας είναι κι άυλες...

ξι.

Anonymous said...

Υπέροχο μπλόγκ Ξι μου :-) Δυστυχώς πρέπει να θωρακιστούμε με αντοχές γιατί η ευαισθησία σιγά σιγά πάει περίπατο...

Νίκος Νε

ξι said...

Μα είναι και σημαντικό να υπο-αλληλο-στηριζόμαστε και να κατανοούμε, να μην εμπαίζουμε μα και να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο.

Καλή μέρα!
ξι.

dodo said...

Προτείνεται η αγάπη ως αποτελεσματική, αντικραδασμική προστασία. Η πραγματκή.

dodo said...

Η πραγματική, βέβαια!

Άστρια said...

:)
Μια πραγματική υγιής δυάδα δεν μπορεί να είναι άνιση. Αποτελείται από δύο άρρητα συνδεδεμένες ολοκληρωμένες μονάδες και οι κραδασμοί ως εκ τούτου μόνο εξωτερικοί μπορεί να είναι, χωρίς να μπορέσουν να εισχωρήσουν ανάμεσά τους, αφού στο εσωτερικό της δυάδας, ο χώρος είναι συμπαγής και πλήρης.

ε, και κάποιος "θριαμβευτής" μιας άνισης δυάδας αν κάνει τζόγκινγκ, θα υποστεί όλους τους εξωτερικούς κραδασμούς (κι ας τρέχει τάχα αδιάφορα). Αναπόφευκτο!

φιλιά ξενιαδάκι
καλό μήνα!
Α.

Ζέτα said...

Υπέροχo! Tο διαβάζω ξανά και ξανά προσπαθώντας να βρω το καταλλήλο σχόλιο. Δεν βγαίνει.
Μια πίκρα μένει μόνο για την άδικη - άνιση και τελικά αρρωστημένη δυάδα. Να ΄ναι καλά τα παιδιά.

Φιλιά ξι μου! :)

ξι said...

@ dodo
Η πραγματική αγάπη ναι, αν και οι αντοχές πάντα χρειάζονται ούτως ή άλλως, νομίζω, για όλες τις μορφές δυάδας. Σ' ευχαριστώ!

Και βέβαια συμφωνώ πολύ με αστριάκι, μια υγιής δυάδα δεν μπορεί να είναι άνιση. Ας υπάρχει όμως πάντα μια αντοχή καλού κακού στο τσεπάκι!
Ο δε θριαμβευτής συνήθως βιώνει εκτός από εξωτερικούς, και εσωτερικούς κραδασμούς. Έρχονται κάποια στιγμή κι αυτοί (μεταγενέστερα από τους κραδασμούς του 'πολύπαθου' πρώτου), αφού σαν μονάδα μάλλον κάπου χωλαίνει! ;-)

Σ' ευχαριστώ Ζετάκι! Τα σχόλια τα έχεις κάνει ήδη! Thanks.

Καλό σαββατοκύριακο!
Φιλιά.
ξι.

M said...

Αχ βρε ξι, αυτές οι ισορροπίες! Μακάρι να μπορούσα να πιστέψω πως οι δυάδες στη ζωή θα είναι ποτέ ίσες, σαν τα ποδαράκια μου, μια το ένα - μια το άλλο...πόσο δύσκολο!

Πολύ όμορφη ανάρτηση πάντως :-)

Καλό Σαββατοκύριακο!

ξι said...

Γι αυτό είναι η ζωή... για να 'χουμε στο μυαλό μας το μέτρο και τις ισορροπίες!

Καλημέρα :-)
ξι.